I love you man!

Wat moet je als je merkt dat je je beste vriend steeds aardiger gaat vinden en je je afvraagt of ‘verliefd’ een beter woord is dan ‘aardig?’ Tim kan daarover praten met zijn moeder. Haar broer Peter is immers homo en woont met zijn vriend Reinier al jaren buiten het dorp. Voor Ruben ligt dat anders. Hij is veel langer verliefd op Tim, maar durft dat niet te zeggen. Zijn ouders weten niet eens dat hij homo is. En wat als Tim géén homo is…?
De opluchting dat ze allebei hetzelfde voelen voor elkaar en dus verliefde mógen worden, is groot. Maar voelt homojongensverliefdheid hetzelfde als voor een heterostel? Wat vindt familie daarvan? En klasgenoten en leerkrachten? En de andere mensen op het dorp? Voor de meesten is dat geen probleem, maar hoe reageer je op een klasgenoot die daar moeite mee heeft? En op de scheldpartij van een wildvreemde in de rommelmarkt?
Wat moet je met het openhartige levensverhaal van een oude man die nooit homo heeft durven zijn en nu jaloers is op jou omdat jij dat wel kan?
Leerkrachten op school reageren positief. Maar als zes procent van de achthonderd leerlingen niet-hetero is, waar zijn die dan, waarom kennen ze die niet? Wat kan de school doen om hen zich zó veilig te laten voelen dat ze ook uit die benauwde kast durven komen?
Dat het lichaam van een vijftienjarige reageert als je knuffelt en zoent, is heel logisch, maar durf je dat te zeggen? Hoe praat je daarover en hoe ga je daarmee om? Nú is het allemaal goed en heerlijk samen, bijna te mooi en waar te zijn, maar wat als…?

Ies van den Hoek (1948) schrijft al verhalen zo lang als hij zich kan herinneren. Als meester en leraar gebruikte hij die voor zijn klassen. Pas na zijn pensionering is hij uit de kast gekomen als homoseksueel. Nu heeft hij spijt dat hij dat niet veel eerder gedaan heeft. Hij hoopt dat jongeren, mede door dit boek, gaan beseffen dat ze beter af zijn als ze op veel jongere leeftijd ‘gewoon zichzelf’ zijn.

‘Je moet je niet te veel zorgen maken over de toekomst. Niemand weet hoe het morgen zijn zal. Je leeft hier en nu. Nou, geniet daar van. Je kunt straks over de drempel struikelen, je nek breken en de rest van je leven verlamd in een rolstoel zitten, daar moet je niet aan denken. Nu leven en daar gelukkig mee zijn, met je liefde voor Ruben, je moeder, met je creatieve talenten, met alles wat je hebt en bent.’

‘Snap ik,’ zegt Tim zachtjes, ‘maar…’ Hij krijgt een kleur en kijkt naar zijn bord.

Reinier knijpt in zijn hand. ‘Maar wat…’

Tims hoofd wordt roder. ‘… als ik nou ineens verliefd wordt op een andere jongen? Dat dacht ik plotseling van de week. Dat wíl ik helemaal niet, echt niet, ik wil alleen maar Ruben, echt, maar…’

‘Is er een andere jongen die je erg aardig vindt?’ vraagt Reinier.

Tim schudt heftig zijn hoofd. ‘Nee en ik wil ook niet dat die er komt, nooit! Maar als nou een andere jongen verliefd wordt op mij? Of als ik… Dat zou toch kunnen?’

Hij kijkt op als Peter begint te praten: ‘Nee, ik geloof niet dat dat kan. Ik kom ook wel eens aardige jongens tegen, leuke mannen, knappe mannen, objectief gezien veel mooier dan hij daar, maar daar word ik niet verliefd op. Ik ben blij met Reinier en die wil ik absoluut niet kwijt. Daar kan geen enkel lekker stuk tegen op, echt niet.’

Reinier grijnst naar hem. ‘Ik heb precies hetzelfde. Als je gelukkig ben met elkaar, is er geen ruimte voor een ander. Als je het níét goed hebt samen, als je steeds maar het idee hebt dat je iets mist en voortdurend verlangt en op zoek bent naar wat je níét hebt, ja dán kun je verliefd worden op een ander. Daarom moet je veel praten en van die ander weten wat hij nodig heeft om gelukkig te zijn.’

‘Zal ik je eens wat zeggen,’ gaat Peter verder, ‘volgens mij maak jij je druk om iets wat er niet is en misschien ook wel nooit komt. Je hebt Ruben en jullie zijn gek op elkaar. Nou laat dat uitgroeien, ontdek wat hij fijn vindt, wat hem blij maakt. Jullie hebben elkaar een heleboel te bieden. Nee, jullie zijn geen van tweeën volmaakt en het zal heus nog wel eens botsen. Maar wat jullie samen hebben, moet je niet kapot laten maken door dit soort negatieve ja-maar-als gedachten. Dat hoeft echt niet.’

Een beetje verlegen kijkt Tim iedereen aan en dan zucht hij heel diep.

Reinier staat op van tafel. ‘Gaan jullie maar lekker een eind wandelen samen, als je terug komt krijg je een toetje.’

En Peter voegt daar aan toe: ‘Wegwezen allebei, maak elkaar maar gelukkig door hier en nu te leven, niet met het verdriet van vroeger en niet met de zorgen over de toekomst. Wij zullen de tafel wel afruimen.’ Hij wappert met twee handen: ‘Wieberen jullie!’