Van autisme tot borderline, maar nooit écht gezien
Het verhaal van een ervaringsdeskundige over het falen van de Nederlandse jeugdzorg en geestelijke gezondheidszorg.

Toen ik besloot om een boek te gaan schrijven, wist ik niet hoe ik ooit met woorden zou kunnen beschrijven hoe mijn leven er de afgelopen 11 jaar uit had gezien. Ik had het overleefd, maar niemand zou me moeten vragen hoe.
Van kinds af aan voelde ik vanwege mijn onveilige thuissituatie een diep verlangen naar liefde en geborgenheid. In plaats daarvan kwam ik terecht in de molen van de jeugdzorg en de geestelijke gezondheidszorg. Goedbedoelende hulpverleners hielpen mij daar van de regen in de drup. Ik woonde in een jeugdzorginstelling waar de situatie erg onveilig was en kreeg een reeks DSM-diagnosen die varieerden van autisme tot borderline. Met medicatie werden deze stoornissen onderdrukt en door psychotherapeuten werd me verteld wie ik was, omdat zij dat volgens de theorie goed zouden weten. Door de jaren heen groeiden mijn wanhoop en weerstand, waardoor ik in een vicieuze cirkel van crisissen en suïcidaliteit belandde. Ik besloot uit de zorg te stappen, maar bleef achter met een pijnlijke leegte, omdat ik noch de geborgenheid had gevonden waar ik zo naar verlangde, noch de erkenning had gekregen voor de pijn die ik al jaren met me meedroeg.
Ondanks alles heb ik altijd geprobeerd iets van mijn leven te maken. Ik regelde een basis voor mijzelf door te zorgen voor een veilige woning en haalde mijn bachelor Pedagogische Wetenschappen aan de universiteit. Het idee te gaan studeren was voor mij van jongs af aan een houvast. Het gaf mij hoop om in de toekomst iets van mijn leven te kunnen maken. Op het moment dat dit boek verschijnt begin ik aan mijn master Orthopedagogiek aan de universiteit. Deze opleiding wil ik gaan gebruiken om de zorg te veranderen en kinderen en volwassenen te helpen met de problemen waar ze tegenaanlopen. Dit wil ik doen in een mens-tot-mensrelatie bestaande uit gelijkwaardigheid en beschikbaarheid, in mijn ogen de randvoorwaarde voor goede zorg.

Het schrijven van dit boek gaf me de kracht om door te gaan met overleven. Ik hoop dat het zal bijdragen aan verandering van de zorg.

“‘Nooit écht gezien.’

Dat raakt me nog het meest in de verhalen van jongeren die ik krijg. Jongeren zoals Yuna, die zich een roepende in de woestijn voelen. Hulp nodig hebben, soms aan tientallen hulpverleners hun verhaal doen, maar nergens echt worden gezien of gehoord. 

Toen ik Tweede Kamerlid werd voor GroenLinks en de portefeuilles jeugdzorg en GGZ kreeg, heb ik me verwonderd over de plek van de jongere zelf in het stelsel. In discussies staat vaak het stelsel centraal en niet de persoon om wie het gaat. 

Dat zie ik ook terug in het verhaal van Yuna, met wie ik in de afgelopen jaren regelmatig mailcontact had. Ik heb me verwonderd over alle barrières die ze op haar weg vond, me verwonderd over hoe ingewikkeld het kennelijk is om gewoon de hulp te krijgen die nodig is. 

Uit haar verhaal lees ik ook een enorme veerkracht, bij haar en veel andere jongeren die hulp nodig hebben. 

Ik hoop dat het verhaal van Yuna helpt om tot het besef te komen dat de hulp aan mensen met psychische problemen in Nederland echt beter moet. Vanuit de Tweede Kamer blijf ik me daar in ieder geval voor inzetten.”

Lisa Westerveld, Tweede Kamerlid