Wat een heerlijk boek is dit, ook al wil je elke keer maar een paar hoofdstukken lezen, je komt er toch niet los van. Je blijft je afvragen wat de schrijver in het volgende hoofdstuk voor je in petto heeft. Elk hoofdstuk heeft een verrassende insteek en leest lekker weg. De woordkeuze is verfrissend en maakt het tot een fijn boek om even lekker voor te gaan zitten.
Gedachtenkreukels
Korte verhalen over het leven met al haar verwonderingen
- Prijs
- € 21 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Gedachtenkreukels omvat een scala aan korte verhalen, waarbij de auteur erin is geslaagd om in elk verhaal een hele setting te creëren, met details en al. Er gebeurt altijd iets interessants, met soms onverwachte wendingen. De bijvoeglijk naamwoorden waarmee hij strooit, maken het geheel levendig. Persoonlijke aangedikte verhalen over zijn jeugd en over zijn werk als gemeenteambtenaar, worden afgewisseld met actuele onderwerpen. De auteur verwondert zich vaak over hoe dingen gaan, waar logica soms ver te zoeken is. Hij spreekt je als lezer soms rechtstreeks aan, en dat zorgt voor een vleugje humor, want, vindt hij: ‘je moet jezelf niet te serieus nemen!’
Over de auteur
Antoon van Buren (1961) komt uit een fruittelersgezin en is opgegroeid in Tull en ’t Waal, een dorpje aan de Lek, nabij Utrecht. Als jochie was hij ervan overtuigd dat hij ooit het bedrijf van zijn vader zou overnemen. Maar helaas lopen dingen in het leven niet altijd zoals je zou willen. Hij dient inmiddels alweer ruim vijfendertig jaar “de publieke zaak”, waarvan de laatste drie decennia bij de gemeente Doesburg. Gedachtenkreukels is zijn eerste verhalenbundel.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464317381 / 978-94-643-1738-1
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 27-08-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 208
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik had een afspraak met de wethouder van welzijn en onderwijs. Door de telefoon vroeg zij mij om onmiddellijk naar haar kamer te komen. Ze had een haastklusje. Op weg naar haar kantoor in de bestuursvleugel vroeg ik me af wat ze me zou gaan vertellen. Ik werkte nu een kleine drie jaar in de prachtige landelijk gelegen Zuid-Hollandse gemeente H. Hoewel ik mijn draai redelijk had gevonden, vond ik bestuurders nogal “een dingetje”. Als ik ze in twee woorden zou moeten beschrijven zou ik zeggen: “buitengewoon grillig”. Ik kon er simpelweg geen hoogte van krijgen.
Aangekomen bij haar kantoor klopte ik aan op de geopende deur. Ze stond op van achter haar bureau van glanzend notenhout. ‘Ah, daar bent u al!’ Ze keek op haar horloge (deze vrouw leek altijd haast te hebben!) en sleepte een bezoekersstoel naar haar bureau. ‘Gaat u zitten. Ik moet u iets heel belangrijks vertellen.’ Ze helde vanachter haar bureau naar voren, daarmee de afstand tussen ons verkleinend, en keek mij samenzweerderig aan: ‘Dat wat ik u vertel moet voorlopig tussen u en mij blijven.’
Ik besloot om nog maar even niet relaxt achterover te leunen, maar rechtop op het puntje van de stoel te gaan zitten.
‘Luister!’ zei ze tegen me.
‘En huiver,’ vulde ik in gedachten aan. Ik voelde mijn ogen tranen, en dat kwam niet van de spanning. Het kwam door de scherpe varkensgeur die in haar kamer hing. Zij was de vrouw van één van de grootste varkensboeren in het dorp. Zij had twaalfduizend kindjes, placht zij tegen elke nieuwkomer te zeggen. Zij was duidelijk trots op haar boerenafkomst, en het moet gezegd dat ze er altijd “tip-top” uitzag. Alleen, en dat is dan weer jammer, vergat ze nog wel eens te douchen vóór zij haar boerenoverall omwisselde voor een mantelpakje.
‘Je weet, Van Buren, dat basisschool Het Betwetertje in dorp S. wordt opgeheven wegens het almaar dalende leerlingenaantal?’ vroeg ze me op de man af.
Zij deed niet aan inleidende beschietingen, waar veel van haar collega’s juist erg van houden, en zeer bedreven in zijn.