Spaghetti Hersenen
Een jarenlang conflict met jezelf

Hij leeft in een hoogopgeleid gezin, 
maar kan niet mee komen. 
Ja misschien in zijn dromen. 
Elke keer stoot hij zijn kop, 
wanneer houdt dit gedoe eens op. 
Hij heeft besloten: ik ga op reis. 
Maar hij begeeft zich ook psychisch op glad ijs. 
Vol goede moet gaat hij op stap.
Volg hem op zijn weg naar beterschap.

Kaj van Diemen heeft een leven dat staat in het teken van uitdagingen. Met niet-aangeboren hersenletsel, spasme en klompvoeten heeft hij genoeg om mee om te gaan. Deze uitdagingen kan hij soms wel en soms niet accepteren, hierin schuilt ook zijn probleem. Met het accepteren dat hij NAH heeft, is hij al een stap vooruit, maar verder wil hij zoveel mogelijk een normaal leven lijden. Hardlopen helpt hem en laat hem inzien dat hij ondanks zijn beperkingen toch ergens goed in is. Door het lopen heeft hij een doel gevonden om voor te gaan: uitdragen dat je met een beperking toch legio aan mogelijkheden hebt. Volledige acceptatie kan hij niet krijgen, vindt hijzelf. Wat wel tot de mogelijkheden behoort, is het leven zo invullen dat zijn beperkingen geen sta in de weg zijn.

Hogesnelheidstrein

Het hedendaagse leven is een hogesnelheidstrein.
Altijd maar moeten en aanstaan, is niet fijn.
Door mijn hersenletsel loopt het bij mij vol.
Het aan moeten staan eist nu echt zijn tol.

Dromen en werken dat is wat ik wil.
Maar door dat stomme COVID staat dit nu allemaal stil.
Trauma’s komen boven, dieper en dieper voel ik me zinken.
Waardoor ik heel veel tranen weg moet pinken.

Door het mondmasker kan ik niet werken.
En dat beginnen mijn omgeving en ik nu echt te merken.
Ik ontregel van keer op keer een nieuwe maatregel.

Mark Rutte zegt: “Sturen in de mist is moeilijk….”
Turen in het donker op zoek naar licht, dat is pas lastig.

Het gevoel te bezwijken, doordat alles wat mij staande houdt moet wijken.
Mijn enige mogelijkheid is mijzelf snijden om even te ontsnappen uit mijn psychisch lijden.
Mijn grootste angst aangaan is wat ik moet.
Ik durf niet, want weet niet wat het doet.

Angst en depressie.
Komen niet vanzelf en doen helaas ook niet aan concessie.
Er is een hulphond op komst, maar dat duurt nog lang.
De gedachte, dat hij mijn schreeuw- en huilbuien nog niet kan stoppen, maakt mij heel bang.

Momenteel ben ik radeloos en besluiteloos.
Eigenlijk wil ik niet meer verder leven.
Maar als ik dit doe ligt er een heel zwaar scenario.

Ik weet niet wat ik aan wil met dit gedicht.
Misschien wel iets belichten wat heel erg in de taboesfeer ligt.