Wit zwart
Een depressieve tiener omringd door moorden

Jamie woont samen met haar vader en stiefmoeder in een mooi huis in een rustig dorp. Naast wat onenigheden met haar stiefmoeder, heeft ze een gewoon, normaal leven. Totdat er een leerling op haar school wordt vermoord. De gebeurtenis lijkt effect te hebben op het dagelijks leven van Jamie: Haar vriendinnen doen vreemd en de thuissituatie verslechtert. Dan is er een tweede moord…

Stephanie Engels woont met haar ouders en broertje in een rustig dorpje in Zuid-Holland. Ze is erg creatief en houdt van tekenen en schilderen. Op jonge leeftijd begon ze al korte verhaaltjes te schrijven voor haar broertje. Stephanie hield dit enthousiasme om te schrijven vast en begon op 16 jarige leeftijd tijdens saaie lessen op school een verhaal te schrijven. Deze teksten vormden de opzet tot Wit zwart en heeft ze thuis verder uitgewerkt tot het boek dat het nu is.

Gisteravond. Vermoord. Ik was daar gisteravond. Ik lees de berichtjes een paar keer opnieuw om te kijken of het wel echt waar is. Straks denken ze dat ik… Ik zie het al gebeuren in mijn hoofd. De politie die gaat kijken, die mij komt ondervragen en die me meeneemt. Niemand zal me geloven. Ik was daar tenslotte. Ik zal opgesloten worden voor de rest van mijn leven. De rest van mijn leven achter de tralies. Ik zie het al helemaal gebeuren. Ik dwing mezelf rustig te worden en logisch na te denken. Niemand kan me iets maken als niemand weet dat ik daar was. Wie weten allemaal dat ik bij Emily was? Ik heb aan niemand verteld dat ik naar haar toe ging, toch? En tegen Mabel zei ik dat ik bij een klasgenoot was, niet bij wie ik precies was. Maar tegen wie heeft Emily het allemaal verteld? Haar ouders? Haar broer? Dat zou natuurlijk best kunnen. En dan ben ik alsnog zwaar de pineut. En als de politie het me vraagt, ga ik dan liegen? Ga ik dan zeggen dat ik daar nooit geweest ben? Dat klinkt heel aantrekkelijk. Maar wat als ze erachter komen dat ik er wel was? Dan heb ik een heel groot probleem. Niemand is verdachter dan iemand die liegt. Ik merk dat ik bang word, straks word ik echt opgepakt. ‘Ugghhh!’ Gefrustreerd beuk ik met mijn vuisten in mijn kussen. Het veert op en neer maar doet verder vrij weinig. Stomme school! Stomme opdracht! Anders had ik nooit naar haar toe hoeven gaan. Ik stop met het martelen van mijn kussen en ga weer liggen. Ik luister naar mijn adem en merk dat ik wat rustiger word. ‘Je zal echt niet naar de gevangenis moeten omdat je een opdracht bij iemand thuis deed,’ zeg ik tegen mezelf, maar ik weet niet zeker of ik het geloof.