Epicurus was een Steenbok
De strijd tussen kok en kosmos

Door een brand verliest chef-kok Carlo zijn restaurant ‘De Epicurus’. Deze financiële ramp tracht hij te overleven via de presentatie van een kookprogramma bij een spirituele tv-zender. Zijn nuchter verstand en kritische geest moeten wijken om dagelijks gerechten te verzinnen die ‘astrologisch gefundeerd’ zijn. Het succes van 'Koken met de Sterren' maakt die spreidstand in zijn leven steeds moeilijker. Als redding uit dit dilemma zal Carlo zélf beginnen geloven in wat hij de kijkers voorschotelt. Aangespoord door zijn publiek gaat hij zijn astrologische gerechten zelfs als geneeskrachtig beschouwen, en in snel tempo transformeert de chef-kok in ‘arts-kok’. Daarmee begeeft Carlo zich op gevaarlijk terrein. Zeker wanneer hij zijn ernstig ziek dochtertje zal ‘behandelen’ met deze alternatieve geneeswijze.

Gefascineerd door ‘Jongens en Wetenschap’ doorloopt Jan Beurghs zijn opleiding als fysicus. Zijn drang naar kennis duwt hem daarna naar een master in de informatica en de filosofie. Wanneer hij als docent informatica zijn eerste leerboeken schrijft, heeft hij de microbe te pakken. Hij volgt een opleiding creatief schrijven als voorbereiding op zijn volgende project: het schrijven van een roman. Samen met zijn echtgenote verdeelt hij zijn tijd tussen Antwerpen en Montselgues, een piepklein dorpje in de Ardèche. Renovatiewerkjes en schrijven wisselt hij daar af met kantklossen, jongleren en Slacklinen.

Iets of iemand had beslist om mijn hoofd in een kookpot te persen die voor dat oneigenlijke gebruik een maatje te klein was. De synapsen in mijn geteisterd brein leken met lijm bewerkt. Mijn maag trok onverbiddelijk en pijnlijk samen. Niet stikken in mijn eigen kots. Geen Jimi Hendrix doen. Ik rolde mijn hoofd opzij. Een mondvol bitter slijm droop op het hoofdkussen. Ik wist perfect hoe een nacht stappen op twee pakjes Gitanes aanvoelde. Nu echter ging elke ademhaling, hoe voorzichtig ook, gepaard met een raspend geluid. Dit was nieuw. Gelukkig besloten mijn hersenen nogmaals tot een time-out. Behoedzaam opende ik mijn ogen. Het stukje hemel dat door het raam zichtbaar was vertelde me dat ik opnieuw enkele uren geslapen had. Ik liep mijn hoogstpersoonlijke checklist af. Koppijn: aanwezig maar niet allesoverheersend. Kotsen: geen imminente dreiging. Longen: erger dan na een zware nacht, toch hanteerbaar. Er was ruimte voor zelfbewustzijn, de zegen en tegelijkertijd de gesel van de Homo sapiens. Voor mij betekende dat nu het verdriet om mijn overleden echtgenote en de levensbedreigende gezondheidsproblemen van dochtertje Marie. Waar was ik? Ik lag niet in mijn eigen bed, zoveel was zeker. Daarvoor waren de lakens veel te strak aangespannen. Thuis bengelde ook geen afstandsbediening aan een snoer en een driehoekige mini trapeze boven mijn hoofd. De staande kapstok waaraan twee plastic zakjes met vloeistof bungelden en van waaruit dunne slangetjes vertrokken naar de rug van mijn linkerhand, namen de laatste twijfel weg. Een in het wit geklede figuur verscheen geruisloos naast mijn bed. 'Dag meneer Veroft. Blij u terug onder ons te kunnen verwelkomen.' Een vollemaansgezicht keek vriendelijk neer op mijn getormenteerde lichaam. De stem klonk priesterlijk zalvend. Ondanks de pijn en verdriet zette een herinnering een schaduw van een glimlach op mijn gezicht. Pa op zijn sterfbed. Een pastoor die door ma – 'Ge kunt nooit weten' – opgetrommeld is. Pa die de zwartrok vraagt om dichterbij te komen en hem met een laatste krachtinspanning van zijn uitgeteerd lijf een oog probeert uit te steken. Een minuut later was hij dood. Het oog werd gered.