De Doodse Stilte van de Achtste Noot

Kees Blaas (1953) is getrouwd, heeft twee zonen en woont in Nieuwegein. Na de verschijning van zijn eerste boek ‘Nemesis’ in november 2020 dacht hij dat het daar wel bij zou blijven. Al binnen één maand ontstond bij hem echter een idee over een thrillerplot met opnieuw een hoofdrol voor Selja Grienwald. Tussen augustus 2019 en maart 2020 wordt Toscane opgeschrikt door een serie schokkende moorden, waarin het thema ‘muziek’ als een rode draad verweven is. Tegen de achtergrond van de oplopende spanning, mede door de uitbraak van het Covid-19 virus, wordt de lezer uitgedaagd om samen met Selja en haar werkpartner Vito op zoek te gaan naar de identiteit en het motief van een mysterieuze seriemoordenaar.

Luca Galante sloot het orgel af en keek op zijn horloge. Het liep tegen half zes.

Hij had die middag met het koor voor de laatste maal de stukken gerepeteerd die zij die avond tijdens de nachtmis ten gehore zouden brengen, en had besloten om zelf nog een uurtje na te blijven om nogmaals de passages door te nemen uit het Kerstconcert van Corelli die hij zou spelen. Hij stelde met enige tevredenheid vast dat hij die nu goed in de vingers had. Hij zou die avond de sterren van de hemel spelen!

Tijd om naar huis te gaan voor een lichte maaltijd.

Hij pakte zijn spullen bijeen en liep voorzichtig de nauwe wenteltrap af die het koorgedeelte verbond met het begane grondgedeelte van de monumentale ‘Collegiata Santa Maria Assunta’, de kapittelkerk ‘Maria Boodschap’, die al sinds de 12^e eeuw met haar fraaie fresco’s en indrukwekkend interieur in het centrum van San Gimignano prijkt. Galante liep naar de uitgang, maar bedacht zich. Het was beter even naar voren te lopen om de koster te waarschuwen dat hij wegging, zodat deze kon afsluiten. De koster was de zestig al geruime tijd voorbij en de jaren begonnen hun tol te eisen. Zijn gehoor ging hard achteruit, dus even roepen dat je wegging had geen zin. Hij zou waarschijnlijk in de sacristie zijn. Die bevond zich achter het altaar.

Hij draaide zich om en begon door het middenschip naar voren te lopen. Zijn voetstappen weergalmden hol tegen de stenen gewelven van de verlaten kerk. Dat achter zijn rug een donkere gestalte van achter een pilaar zacht naar de wenteltrap sloop, ontging hem volledig. Toen hij bijna halverwege was, stond hij plotseling stokstijf stil. Wat gek: achter hem klonk zachte muziek. Hij draaide zich om en spitste zijn oren. Langzaam liep hij terug en zocht de bron van het geluid op: die kwam van boven, vanaf het koor. Terwijl hij stapje voor stapje doorliep, herkende hij opeens de muziek. Het was het gedeelte ‘Ruhe sanfte, sanfte Ruh’ uit de Matthäus Passion van Bach. Welke gek haalt het in zijn hoofd om op Kerstavond Passiemuziek te spelen? bedacht hij zich, terwijl hij zijn pas versnelde en de trap opliep. Boven aangekomen liep hij het koor op en bevroor terstond bij wat hij zag. In het halfduister ontwaarde hij de gestalte van een monnik. De kap van zijn pij bedekte zijn gezicht en hij stond bewegingsloos naast het zitbankje van het orgel met daarop een mobiele telefoon die de klanken van Bach produceerde. Geen van beiden verroerde een vin, tot de monnik langzaam de mobiel pakte en de muziek uitzette. Hij zocht iets op en wenkte Galante om dichterbij te komen. Die schoof voetje voor voetje naar voren en boog voorover om te kunnen zien wat er op de display zichtbaar was. Het was een foto.

Met een schreeuw van herkenning keek Galante op, terwijl op hetzelfde moment de monnik hem bij de nek greep en hem door middel van een soort ‘inhaler’ een stof in de neusgaten spoot. Galante zeeg ineen, opgenomen in het voorportaal van wat voor hem de eeuwige ‘sanfte Ruh’ zou worden. Tien minuten later verliet een donker geklede heer met in zijn hand een koffertje het kerkgebouw en mengde zich buiten onder de mensen die het plein overstaken op weg naar huis en haard. De beroemde torens van San Gimignano staken verlicht af tegen de donkere wolken, die bezit hadden genomen van de hemel boven de stad. Binnen enkele uren zou het plein zich weer vullen met kerkgangers op weg naar de Eredienst ter gelegenheid van de geboorte van Christus.

In de ‘Collegiata Santa Maria Assunta’, echter, wachtte de Dood...