Prinses LIFLAF II
Heksenstreken

Van Heksen en van Tranen, weet jij wie je bent? Heksenstreken is het vervolg op Prinses Liflaf I - Heksenliefde. Prinses Liflaf is voor de tweede keer weggelopen. Nu van haar chique school, waar ze moet leren hoe ze een goede Koningin kan worden. Jakob de Lakei helpt haar terug te gaan naar Het Bos van Zorg. Het toverbos waar ze in deel I zo verliefd werd op Golf, het verzinsel van aardman Grol. Ze mag van Grol de mooie blauwe waterman opnieuw ontmoeten. Maar de vergeetselspreuk die Grol in Deel I uitsprak heeft een lege donkere plek in Liflaf achtergelaten. Als de boze Heks Gril daar in Heksenstreken een vergeetseldrabje aan toevoegt, verdwijnt Liflaf in het Grote Duister. Zal ze ooit nog terugkomen en haar vrienden weer zien? Oma Kipje, die in het bos haar pension voor reizenden heeft, kent alle verhalen die er in het bos geschreven zijn. Ze bewaart ze in een groot oud Boek, waarin ze soms veranderen of weer verdwenen zijn. Maar Oma is zelf verliefd geworden, op Hendrik de oude reiziger en speelman. Ze heeft geen tijd de verhalen in goede banen te leiden. Zo gebeurt het dat bij de volle maan er opnieuw Heksenliefde, maar nu ook Heksenstreken in de herfstnacht dansen!

Manjula Goedhart (1960) schrijft al haar hele leven verhalen. Na haar theateropleiding speelde ze bij een kindertheater in Amsterdam, waar ze de dubbelrolrol van heks Gril en prinses Liflaf in het toneelstuk Heksenliefde speelde. Ze ging samenleven met de acteur/regisseur en schrijver Pari(Lex) Schoorel en ze begonnen daarna aan een heel ander avontuur, waarin ze samen hun liefde voor de bossen en de vrijheid van het buitenleven konden vieren. Zo reisden ze een paar maal langere tijd naar India, Australië en Nepal en verwerkten ze hun impressies in Pari’s autobiografie (De Onzichtbare Acteur). Al sinds haar middelbare schooltijd is ze nieuwsgierig naar mensen die hun eigen weg durven te gaan, zoals prinses Liflaf in Heksenstreken. Tijdens het schrijven bleken Liflaf en de heksen haar een eigen verhaal te willen vertellen, een verhaal over luisteren naar je hart en je eigen weg volgen. Zo is ze zelf haar eigen weg gegaan, nadat ze ernstig ziek werd en niet langer kon toneelspelen. Tegenwoordig schildert en schrijft ze verhalen en wandelt en fietst ze veel in de Drentse bossen, waar de oeroude magie van de witte wieven en de natuur haar inspireren.

Grols stem leek van heel ver weg te komen: “Ik ga je laten kennismaken met een van mijn wonderbare helpers,” hoorde ze hem zeggen. “Je zult je iets moeten herinneren, maar je hoeft er niet bang voor te zijn, ik ben in de buurt.” Hij begon harder en op lage toon te zingen. Liflaf voelde zich duizelig worden en misselijk. Ze probeerde haar voeten stevig op de grond te houden, maar het leek alsof de grond golfde. Voor haar gesloten ogen dreef een dichte mist. Ze hoorde een lichte stem, niet de stem van Grol. Ze probeerde even haar ogen open te doen, maar sloot ze snel weer. Buiten haar was de dikke grijze mist ook. Ze hoorde meer verwarde stemmen. Opeens voelde ze Grols hand niet meer.
“Grol!” riep ze, maar haar stem kwam nauwelijks verder dan haar lippen. Ze wilde bewegen, weg rennen, het zonlicht weer in, maar haar lichaam luisterde niet meer naar haar. Ze werd weggezogen, verder de mist in. Had Grol haar in de steek gelaten? Speelde hij een flauwe heksenstreek met haar? Dat rijm van zonet… Volle maan... Wat was er ook weer met volle maan. Iets met Grol die haar weg wilde verzinnen, veranderen in een watergeest. Ze kreeg een gevoel alsof ze moest overgeven.
Opeens trok de mist weg en stond ze op een heel andere plek. Het bos en Grol waren verdwenen. Ze voelde zich licht, alsof haar lijf van lucht was. Vlak bij haar stond een wazige figuur. Ze knipperde met haar ogen, maar kreeg geen helder beeld.
“Liflaf?” hoorde ze iemand zeggen. “Liflaf? Ben jij het echt? Liflaf?” De stem bracht een hele verre herinnering naar boven. Iemand... Haar hart begon wild te bonzen. Ze was verliefd... op een jongen... Nee... een jongeman. Haar hoofd duizelde. Hoe kon het dat ze dit was vergeten? Wanneer was het gebeurd?
“Liflaf?” De stem klonk ongelooflijk lief en ook bekend. Ze strekte haar handen uit, in een poging de herinnering vast te pakken. Toen begon ze te huilen. Een heel oude huil. Een huil die niet gehuild heeft kunnen worden. Tussen de tranen door, borrelde er een naam omhoog. Golf?
“Golf,” stamelde ze snikkend. De figuur werd opeens scherper. Ze zei de naam nog een keer: “Golf.” De persoon vlakbij kreeg nu een gezicht, kleur, ogen, mond, handen, benen, haar: GOLF! Opeens wist ze het weer, dit was de blauwe waterman die ze ontmoet had toen ze voor het eerst in het bos was gekomen. Ze strekte haar armen naar hem uit terwijl ze tegelijk huilde en lachte. Golf omhelsde haar, maar ze voelde zijn lichaam niet. Geen warmte, geen lichaam. Wel iets anders, energie, zijn aanwezigheid. Een opgewonden gevoel danste als vlinders in haar buik.
“Daar ben je dan,” zei hij. Zijn blauwe ogen straalden. “Eindelijk. Ik heb lang op je gewacht. Welkom in mijn wereld.”
“Ben je me niet vergeten?” vroeg ze verbaasd.
“Nee. Ik kon het niet. Ik heb iets verloren, of gevonden zo je wilt. Je hebt mij een hart gegeven, die lange herfstmiddag bij oma, toen je me kuste. Toen kon ik niet meer terug naar mijn wereld. Grol probeerde me terug te verzinnen, maar het lukte niet meer. Ik zou langzaam zijn verdampt bij het opkomen van de zon. Verzinsels, of lucht en waterwezens, zoals ik, zijn licht als de wind en het water. Ze hebben geen hart dat hen terughoudt op de aarde. Ik weet niet hoe het gebeurd is. Het is heel ongewoon voor een wezen zoals ik om... gehecht te raken. Te verlangen naar de aanraking van een mens.”
Hij legde zijn hand even tegen haar wang. “Grol heeft me uiteindelijk geholpen om terug te keren naar mijn eigen wereld. Ik moest beloven je nooit meer te zien. Hij heeft me geleerd afscheid te nemen en los te laten. Dat was moeilijk, maar ik heb het gedaan. En jij…” Zijn blauwe ogen lachten. “Je hebt me tegen Grols zangspreuk in stiekem beloofd terug te komen. Dat heeft Grol niet geweten, maar ik wel. Hij heeft de hele herinnering aan ons samenzijn weggevaagd uit je gedachten, als een diep weggestopt geheim. En nu ben je hier!” Hij pakte haar hand en kuste haar vingertoppen.