Er slaapt een lied in alle dingen
Inspirerende momenten uit mijn leven

In dit boek beschrijft Rinnie Nauta - de Jong (1939) momenten uit haar leven die haar inspireren. Soms is dat een ervaring tijdens een vakantie, maar het kan ook een gesprek zijn wat haar ontroert, een ontmoeting met een prachtig mens of iets dat met natuur of religie te maken heeft. Daarnaast heeft ze bij veel verhalen een eigen schilderij of tekening geplaatst en een enkele keer ook een foto die mooi past bij de tekst. Met haar schilderijen en tekeningen geeft ze aan de inhoud een extra accent. Ze hoopt dat anderen zich kunnen herkennen in hetgeen ze schrijft.

Jarenlang heeft ze als lerares gewerkt in het basisonderwijs, waar haar belangstelling vooral uitging naar kinderen die wat buiten de boot vielen, wat uiteindelijk resulteerde in werken bij het speciaal onderwijs. Rond haar veertigste kreeg de belangstelling voor schrijven een kans als vrijwilliger in een baan als redacteur en later eindredacteur bij het toenmalige provinciale maandblad Foar de Frou, uitgave van de Bond van Plattelandsvrouwen in Friesland (nu Vrouwen van Nu). Daarna volgde een periode waarin ze eindredacteur van het kerkblad in haar dorp werd, een blad waarin ze daarna nog vele jaren columns heeft geschreven. Toen ze zestig werd kreeg ze interesse in iets waar haar vader al lang op had gehoopt, namelijk schilderen en tekenen. Ze vond op zolder het kistje met tubes olieverf terug, dat ze veertig jaar eerder van hem kreeg. Ze nam schilderles en heeft daarin een talent ontdekt, dat haar het gevoel geeft dat ze naast lesgeven en schrijven uiteindelijk de mens is die ze wil zijn, compleet.

MEEBUIGEN MET DE WIND

Dikke waterdruppels glijden als kleine riviertjes langs het raam van mijn atelier naar beneden. Ze rollen verder over de grijze dakpannen naar de goot, die bijna overstroomt. Op straat maken de bomen een diepe buiging, om daarna weer op te veren en de ceremonie te herhalen. Steeds dieper buigen de bomen hun stam uit eerbied voor de kracht van de storm. Ze hebben hun wortels stevig verankerd in de bodem, om stormen als deze te kunnen weerstaan. De grote, statige jeneverbes in de tuin wiegt en danst mee op het tempo dat de wind aangeeft, alsof hij in een sierlijke danszaal deelneemt aan een magisch ballet, gehuld in een groene jurk met duizenden gele bloemetjes, het stuifmeel, dat al zichtbaar is en dat hij straks in het voorjaar om zich heen verspreidt.

De bomen trekken zich niets aan van al het water en die grijze luchten, die mij soms zo somber stemmen. Het lijkt wel, of ze zelfs meer tot leven komen en hun takken als onder een douche laten schoonwassen en als je goed luistert hoor je ze zingen. Af en toe raken ze elkaar met hun brede, nog kale kruinen even vluchtig aan, alsof ze met elkaar iets willen delen van een groot geheim.

De mensen blijven vandaag binnen en de enkeling, die zich buiten waagt, heeft zich diep in zijn jas gestoken en tornt met gebogen lichaam tegen de storm en regen in of laat zich meewaaien voor de wind uit. Ciara is in aantocht, de eerste zware storm die hier een naam heeft gekregen. Ze doet haar naam eer aan en probeert iedere eerdere storm te overtreffen in kracht. Ze doet me herinneren aan krachtige vrouwen, die hun eigen weg gaan, recht op hun doel af. Daar heb ik wel respect voor, maar ook voor deze storm. Wat zou ik graag veel jonger zijn en in de wind lopen en meegevoerd worden op de kracht van Ciara, de stormwind in mijn haren voelen, in een warme waterdichte jas die me tegen de regen beschermt.