De sleutel naar vrijheid

Het lijkt een gelukkige familie: een vrouw, een man en twee kinderen. Dit blijkt echter niet waar te zijn als het gezin op vakantie gaat naar Parijs. Sammy, een van de kinderen, weet iets over haar stiefvader. Als ze dit zou delen, zou haar stiefvader haar leven zuur maken. Dit alles wordt erger en erger, tot Sammy’s zusje vermist raakt. Sammy weet dat ze moet vluchten, maar wat ga je doen als je alles kwijt bent en opnieuw moet beginnen in een onbekende stad met onbekende mensen? En kan je deze mensen wel vertrouwen?

Nikki Morra is een meisje van zestien jaar. Ze woont in Ridderkerk met haar moeder en haar stiefvader. Ze schreef al verhaaltjes over haar popjes toen ze een klein meisje was. Haar opa printte haar werk dan uit, stopte het in een mapje en maakte het een echt boekje. In de loop van de tijd is ze serieus gaan schrijven en dit is haar eerste afgemaakte boek. Nikki volgt nu de opleiding 'redactiemedewerker' op het Grafisch Lyceum in Rotterdam, zodat ze nog beter leert schrijven! Nikki hoopt nog veel te schrijven in de toekomst en wilt daarnaast ook superveel van de wereld zien.

Zo snel als ik kan, pak ik een chocoladebroodje. Ik probeer de deur uit te rennen, iets wat niet lukt door de deur die dichtvalt en zich niet meer opent. Ik slik. Het was een val. Dezelfde man als net komt aangelopen en slaat zijn armen met een grijns over elkaar. “Dus, ben je zo bang voor mij dat je alleen maar naar binnen wilt als ik er niet ben?” vraagt hij spottend en ik rol met mijn ogen door zijn houding. Hij weet ook dat ik aan het stelen ben, waarom belt hij niet de politie? “Je hebt me betrapt, goed gedaan. Bel nu maar de politie, het spijt me,” kraam ik achterelkaar uit, geïrriteerd dat mijn plan niet gelukt is. “De politie bellen, is niet interessant. Jij daarentegen wel,” zegt hij met een grijns en ik kijk hem met een vies gezicht aan. Ik voel me niet opgelucht, maar ik voel me super oncomfortabel en wil het liefst wegrennen. Ik had liever gewild dat ik de cel in moest, dan dat ik het op een andere manier moet goed maken met de man. Er ontstaan al rillingen rondom mijn lichaam als ik er aan denk en weer heb ik de gedachte weg te rennen. “Voordat ik iets zeg, wil ik weten waarom je dit broodje gestolen hebt,” plaagt hij met een grijns. Ik zou een antwoord klaar hebben liggen als ik de man had vertrouwd. Ik heb geen vertrouwen in hem door de grote grijns die rondom zijn lippen staat. Hij geniet van mijn pijn en heeft veel leedvermaak. “Waarom ik voor dit broodje koos?” begin ik, terwijl ik mijn hersenen aan het werk zet. Ik raak geïrriteerd als mijn brein voor het eerst in negentien jaar stil blijft. Misschien belt hij alsnog de politie. “Ik koos voor het chocoladebroodje, omdat ik van een vriendin gehoord heb dat de broodjes in je bakkerij de beste zijn. Ik koos het broodje met chocolade, omdat het kwijl me gelijk in de mond liep bij het zien van dat broodje,” leg ik uit.