Het huisje aan het water

Maarten en Julia zijn al jaren getrouwd en hun zoon woont met zijn gezin in het zuiden van Frankrijk. Nadat Maarten is gestopt met werken besluiten ze op vakantie te gaan naar hun zoon. Ze dromen al jaren van een tweede huisje in de Provence. Als ze dan het huis van hun dromen vinden, lijkt niets een definitief vertrek naar Frankrijk in de weg te staan. Tijdens het opknappen van hun Franse huis volgen de ongelooflijke gebeurtenissen elkaar in rap tempo op. Ze vragen zich dan, misschien ook wel terecht, af of het allemaal niet te mooi was om waar te zijn. Hun droomhuis heeft wel een erg duister randje.

Gerda ten Wolde is geboren in 1958. Na de middelbare school ging ze aan de slag als secretaresse. Via een collega leerde ze haar man kennen. Na een leven van werken werd het tijd om te stoppen en te gaan genieten van hun vrije tijd. Ze maakten tijdens hun leven vele en soms ook verre reizen, maar uiteindelijk bleek hun hart in Frankrijk te liggen. Gerda heeft een uitgesproken voorkeur voor de Provence. Foto’s van Franse huizen in een tijdschrift trokken haar aandacht en inspireerden haar tot het schrijven van Het huisje aan het water.

Een nachtje slapen veranderde niet veel aan de gemoedstoestand van Maarten. Voor hem was het overduidelijk dat Francis de hand had gehad in alle ellende. Zelfs voor het heerlijke ontbijt in het hotel was hij niet enthousiast te krijgen. Daardoor verging ook Julia de lust. Ze zaten dan ook stilletjes met een kopje koffie en een croissantje voor zich uit te staren. De terugreis was al niet veel beter. Op de heenweg hadden ze nog gezellig de kustweg genomen, nu reden ze terug via de tolweg. Maarten wilde zo snel mogelijk naar huis.

Toen ze Champs-Élevés naderden stelde Julia voor eerst even bij Peter en Marjolein langs te gaan. Tenslotte had hij gisteren contact gehad met de brandweer en de politie. Maarten had daar echter geen zin in en wilde meteen door naar huis.

Toen ze de binnenplaats opreden en uitstapten, roken ze meteen een brandlucht. Aan de buitenkant van het huis was eigenlijk niets te zien. Dat viel dus gelukkig mee.

Binnengekomen was de brandlucht duidelijk aanwezig. Schoorvoetend liepen ze naar de bibliotheek. Julia greep naar Maartens hand. Het kwam nu allemaal wel erg dichtbij.

Maarten opende de deur. Hand in hand liepen ze de ruimte in, maar bleven meteen weer staan en keken om zich heen. De ravage was compleet. Vrijwel alle boeken waren zwart geblakerd. Sommige waren echt verbrand en volledig uit elkaar gevallen. Van de fauteuils naast de haard was niets meer over. Het was een meer dan trieste aanblik.

Het was niet helemaal duidelijk of het smeulende boeken waren, of iets anders, maar in de haard kringelde nog een sliertje rook omhoog de schoorsteen in.

Plots viel Julia ’s oog op een schilderij aan de muur. Het was geen schilderij van hunzelf, maar iets compleet nieuws. Het leek onbeschadigd, sterker, het leek of het er net was neergehangen. Zwijgend wees ze er Maarten op. Hij werd woest.