Het gevaarlijke bos
De geheime wereld achter de verboden-toegangsdeur

Wanneer Sascha en Wouter op school toch door de verbodentoegang deur gaan, komen ze uit in een duistere kamer met allemaal schilderijen aan de muren.
Op één van de schilderijen lijken de plaatjes op het doek te bewegen en er klinkt zacht gefluister: “Kom dichterbij.”
Wanneer ze over het schilderij heen wrijven, belanden ze in de wereld van het schilderij! In deze wereld komen ze allemaal vampiers, weerwolven en gemene ridders tegen.
Lukt het hen zichzelf en alle andere kinderen die in de wereld van het schilderij opgesloten zitten te redden?

Cheyenne van Walsum is in december 1994 geboren in Spijkenisse en opgegroeid in een rijk waar je eigen wereld net zo belangrijk was als de bekende wereld. Zodra ze met een pen leerde schrijven, werd 'het gevaarlijke bos' geschreven. De schriftjes vol verhalen stapelden zich op en nu, 20 jaar later, worden de schriftjes omgetoverd tot echte boeken. Ze gelooft dat iedereen een kroon in zich heeft en iedereen die kroon kan dragen. Het vraagt alleen de juiste energie, vibraties en frequenties. Zien is niet geloven, geloven is zien. Cheyenne nodigt je van harte uit wat meer soorten werelden te zien.

Op 1 december, tussen 15.00 en 16.00 uur, zal er een signeersessie plaatsvinden bij de Bruna in Spijkenisse (Stadshuispassage 15).

Meer weten over de auteur en haar werk? Neem dan snel een kijkje op haar website: https://angsthazen.com/

“Jullie hoeven niet bang te zijn,” klonk een indringende, koele stem achter hun.
Ze stopten met rennen en keken achterom.
“Wat? Ook een mens? Hoe kom jij hier?” vroeg Sascha overrompeld.
“Net als jullie,” antwoordde de gedaante, “maar zet de zaklantaarns uit. Kennen jullie mij niet meer van school?”
Voordat ze konden reageren, flikkerde het licht van de lantaarns even tot ze uitvielen.
Het was weer helemaal donker, met alleen het licht van de volle maan op het open grasveld.
Ze konden de gedaante maar wazig zien. Ze zagen een silhouet wat leek op die van een meisje met lang bruin haar.

Ze namen de tijd de silhouet in zich op te nemen.
“O, ja! Ben jij Wasja niet? Dan ben jij al twee jaar vermist,” wist Wouter.
“Ja,” antwoorde Wasja. “Dat klopt.”
“Dus jij zit hier al twee jaar gevangen?” vroeg Sascha verbaasd.
“Ja,” zei Wasja weer. “Dat klopt.”
Hun hart klopte nog in hun keel van het rennen.
Opeens zei Wouter: “Er klopt hier iets niet.”
“Want?” vroegen Sascha en Wasja nieuwsgierig.
“Hoe kan er iemand zijn die niet tegen licht kan, hoezo is er hier nog iemand, hoe weet jij zo snel dat wij hier zijn en waarom viel je ons aan? Jij bent Wasja helemaal niet! Wasja zag er anders uit.”
Wouter begon meer op te sommen: “Wasja had niet zulke lange hoektanden en zij had korter haar. En.. En.. Alles is anders! Jij bent Wasja niet! Wasja had geen vampiertanden!”
Hij ramde een paar keer tegen zijn zaklantaarn, in de hoop dat die weer aan zou gaan.
Sascha onderbrak Wouter: “Wouter, doe niet zo raar!”
“Het is wel waar,” fluisterde Wasja. “Ik ben Wasja niet meer.” Ze liet haar scherpe hoektanden zien. Het maanlicht deed de hoektanden angstvallig glinsteren.
De rillingen liepen over hun rug en Wouter en Sascha pakten elkaars hand stevig vast.