Alleen zijn is zo erg
Zorg dat je tenminste één vriend in je leven hebt

Felix heeft autisme, daardoor kan hij heel moeilijk zijn draai vinden op school. Hij zit onderhand in de vierde en zijn klasgenootjes zijn wat jonger dan hij. Felix is 18 jaar. Zijn gedrag wijkt af. En omdat hij ook nog eens de oudste is van de klas zien zijn klasgenootjes hem als iemand die afwijkt van de rest. Daardoor wordt hij gepest. Op een gegeven moment lopen de pesterijen zo uit de hand dat Felix steeds minder graag naar school wil gaan. Na het zoveelste incident besluit Felix een einde te maken aan zijn leven. Maar op het cruciale moment redt iemand hem van zijn daad. Een mysterieus persoon. Iemand met een vreselijk verleden. Felix’s leven zal ingrijpend veranderen nadat hij deze individu heeft ontmoet.

Dario is geboren in Alkmaar. Zijn hele jeugd speelt zich daar af. Dario is in zijn jeugd veel gepest. Omdat hij anders was dan de rest. En ook vanwege zijn geaardheid. Iets waar hij zich nog niet echt bewust van was, ook niet durfde toe te geven, zich voor schaamde en niet over wou praten. Helaas werd zijn gedrag wel opgemerkt door zijn medeklasgenoten die hem daar graag het leven mee zuur wouden maken. En dus werd hij gepest. Hij weet als geen ander hoe rot het is als je gepest wordt. En hoe eenzaam je je daardoor kan voelen. Dario ging graag naar Bergen toe. Een dorpje dichtbij Alkmaar. Hij ging daar graag naartoe omdat hij de omgeving mooier vond dan Alkmaar en hij vond het fijn om daar te wandelen aangezien er veel bos is in die omgeving. Zijn vader kwam uit Bergen.
Dario voelde zich daar meer thuis dan Alkmaar. Daar komt voor hem dan ook de inspiratie vandaan om er over te schrijven.

Het was pauze en Felix liep aarzelend naar Laprincia toe. Fe-lix had helemaal geen zin om sorry te zeggen tegen haar. Het was een ongelukje klaar. Hij had haar niet eens hard aange-stoten.
Felix voelde nog steeds de potlood in zijn kin. Even over-woog hij om weg te lopen en dan gewoon naar huis te gaan. Hij zou dan de laatste twee uur spijbelen. Maar dat interes-seerde hem niet echt veel op het moment.
''Komt er nog wat van?'' Vroeg Remco dreigend. Hij stond achter Felix. ''Felix...ik zweer je dat als je nu geen sorry zegt tegen Laprincia ik morgen mijn broer erbij ga halen die gaat jou dan opwachten na schooltijd. Hij is twee jaar ouder dan jij en twee keer zo groot als mij en hij zit op kickboksen,'' zei Remco. ''Ik kan je nu al beloven dat hij geen spaan van je heel zal laten. Beter doe je wat ik zeg gap,'' zei Remco.
Felix liep naar Laprincia. ''Hey Laprincia het spijt me dat ik je per ongeluk had aangestoten.''
Laprincia draaide zich om naar Felix. Ze keek hem aan en haar vriendinnen die achter haar stonden keken ook naar Fe-lix. Haar vriendinnen proesten het opeens uit en samen lach-ten ze Felix uit.
''Wat kom je met mij praten?'' vroeg ze nijdig. ''Ik wou alleen maar sorry zeggen,'' zei Felix emotieloos. ''Wat praat je te-gen me?'' Vroeg Laprincia weer. ''Ik wil niet praten met een homo doei.''
''Oke nou hoe dan ook ik wou je alleen laten weten dat het mij speet, fijne dag nog,'' zei Felix. Laprincia werd rood. ''Ik zeg praat niet fucking tegen me!! Ben je doof of zo!!?'' Schreeuwde ze. ''Hmmmm?!!''
Felix stond als versteend tegenover haar. Alsof zijn benen even op slot stonden. Vanuit het niets haalde Laprincia haar vuist tevoorschijn en sloeg ze Felix vol met haar vuist op zijn rechteroog. Felix viel op de grond en was even buiten westen. Toen hij weer waker werd probeerde hij op te staan en er kwam bloed uit zijn rechteroog. Felix werd weer duizelig en hij viel op zijn knieën. Hij had het even niet meer. Wist even niet meer wat hij moest doen. Hij voelde zich zo machteloos en zijn oog deed vrese-lijke pijn en hij kon er nauwelijks door zien.
Daar stond Felix dan. Een minuut lang op zijn knieën op de grond met zijn hoofd omlaag. En bloed druppelde op de grond.
Opeens liep iemand naar hem toe en bleef voor hem staan. Felix keek omhoog. Recht in het gezicht van Remco. Remco grijnsde breeduit naar hem. ''Brave jongen,'' zei hij. Daarna liep hij weg en liet hij Felix daar staan. Felix hoorde Laprincia in de verte nog wat zeggen. ''Ja dan had hij maar niet tegen mij moeten praten,'' hoorde Felix haar zeggen verderop in de gang. ''Niemand moet tegen mij praten als ik boos ben joe.''