Dit is een verhaal van een innerlijke strijd waarbij de signalen van veertig jaar niet werden opgemerkt maar wel aanwezig waren. Een innerlijke strijd die menigeen zou kunnen voeren om te ontdekken wat en wie je nu eigenlijk bent en een zoektocht naar de eigen identiteit. Wat of wie ben je echt, diep van binnen? Veertig jaar met vallen en opstaan, het leven geleefd en maar net boven water gebleven. Toen kwam de worsteling met een totaal andere wereld. Een wereld die ik wel wilde, maar niet kende. En een noodzakelijk proces om de verandering te kunnen doorvoeren. Een emotionele en zakelijke rollercoaster van een leven als transgender.
Als je als achtjarige tot de ontdekking komt dat je liever een ander jasje had gehad, dan is het niet verwonderlijk dat je ouders in 1960 daar geen aandacht voor hadden. Je haat je lichaam maar weet er altijd weer mee te leven, je zult wel moeten. Tot je echt niet verder kunt met de schijnwereld die je hebt opgebouwd en binnen de mogelijkheden van toen een andere weg gaat zoeken. Je neemt alle vrienden mee omdat je niet zonder hun steun kunt en wordt man binnen een nog nooit ontdekte wereld.
Het was bijzonder revolutionair wat de Panorama destijds had gepubliceerd. Het deed aardig wat stof opwaaien bij ons thuis en met grote oren (zoals een klein potje betaamd) luisterde ik naar het gesprek tussen mijn zuster en mijn moeder.
Het kwam erop neer dat er mensen waren die na het krijgen van een injectie ineens van geslacht konden veranderen. Althans zo hoorde ik het verhaal.
Er werd open over gepraat. De volgende morgen kwam ik naar beneden en vertelde mijn moeder: “Mam, we gaan morgen naar onze dokter!”
“Oh, waarom?” Ik heb toen geantwoord “Ik wil ook een spuit en een jongen worden.”
Er is toen duidelijk geen aandacht voor geweest dat ik dat écht zo voelde.
Het gevoel van ‘jongetje zijn’ was er al en sterk aanwezig.
Maar ja, mijn moeder stuurde me gewoon weg en deed er verder niets mee.
Neem het haar eens kwalijk, we praten over 1960, ik was amper acht jaar oud.