De vierde jongen

Na De Stier is dit het tweede boek van Guy Van Lancker. De auteur woont in het Waasland in België. Hij is sterk geïnteresseerd in de drijfveren van mensen, zowel de bewuste als de onbewuste. Bestaat vrije wil überhaupt en zo niet, wat zijn de consequenties daarvan, moreel en juridisch? Hoe moeten we dan omgaan met misdaad en misdadigers?

De heer Charles PJ Courtois stapte uit zijn riante villa omgeven door een bijzonder uitgestrekte, parkachtige tuin, gelegen in het residentiële gedeelte van Belsele, een deelgemeente van Sint-Niklaas.
Een tuinman was de immense beukenhaag aan het scheren, een andere reed met een tractor-maaier het gazon af. Aan de achterkant van het huis was iemand het grote zwembad aan het schoonmaken.
Charles begaf zich naar het stijlvolle houten gebouwtje in Engelse cottagestijl, waar hij zijn exclusieve rij voertuigen stalde. Na een druk op zijn afstandsbediening, zwaaiden de massief eikenhouten deuren geruisloos open.
De heer Courtois genoot elke morgen van de aanblik. Daar stonden zijn paradepaardjes: een grote Range Rover in racing green, een silver-metallic Aston Martin, een prachtig gerestaureerde Jaguar E-type cabrio en ook nog een zware BMW motor. Aan het plafond hing nog een stel peperdure racefietsen, die hij net als die motor zo goed als nooit gebruikte.
Buiten, onder een afdak achter het huisje stonden ook nog een Mercedes bestelwagentje voor de boodschappen en de Mini cabrio van zijn vrouw.
De heer Courtois hield van de geur in de garage: een mengsel van benzine, olie en rubber en een hint van het leer van de autozetels. Hij werd er bijna opgewonden van.

Geen enkele vrouw en al zeker de zijne niet zou ooit kunnen begrijpen waarom een man zo'n geur sexy vond. Zijn vrouw begreep sowieso niet waarvan hij hield en waar hij mee bezig was, maar dat was op zich geen probleem, zij hadden een onuitgesproken overeenkomst waar beiden zich aan hielden. Ze leefden naast elkaar onder hetzelfde dak, met aparte slaapkamers.
Wat hem betrof had ze had haar dienst gedaan en hem drie kinderen gebaard, waaronder twee zonen. De verderzetting van zijn geslacht was verzekerd. Voor de rest werd zij alleen nog gebruikt om hem te vergezellen bij formele aangelegenheden. Seksueel vond hij er niets meer aan, maar ze was stijlvol, zeer beschaafd, welgemanierd en duidelijk van goeden huize.
Zo’n vrouw komt van pas in bepaalde kringen en bij bepaalde gelegenheden.
Ze speelde die rol trouwens voortreffelijk. Bovendien bestuurde zij het huishouden behoorlijk en ze zorgde goed voor zijn kinderen. Meer moest dat niet zijn.
Zijn oudste zoon heette trouwens net als hij Charles, de vierde opeenvolgende oudste zoon nu al, zoals dat past in een dynastie.

Charles besloot die ochtend de Aston Martin te nemen. Hij moest naar Kortrijk, dat betekende nogal wat autostrade en zo’n Aston Martin was daarvoor bijzonder geschikt: een beetje racen, af en toe zwaar ophalen tot meer dan tweehonderd per uur en dan weer snel afzakken naar die kneuterige honderdtwintig.
Die idioten van verkeer snapten nog steeds niet dat zelfs tweehonderdvijftig rijden met een Aston Martin in termen van stabiliteit, remvermogen, wegligging en alle ingebouwde waarschuwings-, en veiligheidssystemen veel veiliger was dan rondtuffen aan honderdtwintig met zo’n proletarisch Renaultje.
Maar goed, de wetten van de democratie moesten nu eenmaal gerespecteerd worden nietwaar: iedereen gelijk voor de wet, het gepeupel net zo goed als de leiders, de captains of industry en alle anderen die dat gepeupel onderhielden.