Project 16
De hakkenvrouw

Achteraf betreurde Natas haar beslissing de nachttrein, de pociąg, te boeken voor die avond. Veel te koud voor de tijd van het jaar, op dat station. Had ze dat maar tegen zichzelf gezegd. Nu zou het perron, de raspende luidspreker, die nacht voor altijd in haar geheugen gegrift staan. Ze nam plaats op de bank, naast een andere reizigster die niet opkeek uit haar boek. Achter haar het geluid van hoge hakken op de stenen stationstegels. Ze bogen af naar de andere bank, op perron twee. Verbazingwekkend genoeg was deze vrouw ook een reizigster. Met een rugzak. En een flesje water in haar hand. De luidspreker schraapte haar keel. ‘It’s not permitted to use your own drink or food on the platform’. De hakkenvrouw keek kwaad achterom. En zette de fles aan haar mond.

Geboren met de pen in haar hand begon Nelleke Riemeijer op haar achtste met het schrijven van verhalen, wat uitgroeide tot het schrijven en regisseren van vele theatervoorstellingen. Daarnaast publiceerde ze Instead of Chocolate en Moeder als mens, de mythe voorbij. De rest van haar passie voor zin en zinnen uit zij via haar blog nelleke.nu. U zou haar een Deja-veur kunnen noemen. Vertelster van levensverhalen die ons al zijn overkomen, maar waarin we ons nog niet wilden herkennen. Haar pen brengt ons terug naar die allereerste, echte keer.

Uit de luidspreker achter ons hoorden wij, zonder hem aan en uit te zetten, in één keer de bekende mannenstem met het Poolse accent:

It is not permitted to consume your own drink or food on the platform. You need to use our restaurant outside the station. It’s closed between eleven o’clock p.m till six o’clock a.m.
De luidspreker kraakte niet meer. De hakkenvrouw stond op. Met haar flesje water in haar hand sprak zij tegen de luidspreker.
“O ja,” zei ze, “en waarom zou ik niet een simpele slok water mogen nemen? Wie heeft daar last van?” En daarna spuugde ze uit:
“Wie beslist dat!”
Kwaad ging ze weer zitten, tussen haar tassen op de bank en helemaal niet uit dorst, maar uit kwaadheid nam ze nog een slok.
Melanie en ik keken naar haar. Naar hoe ze de dop weer op de fles draaide, de fles in de koeltas smeet, haar benen over elkaar sloeg. Haar gespierde kuiten. Haar groene rok tot over haar knieën. Haar bruine hoge hakken aan de stevige schoenen. Haar kleine, boze gestalte, met haar haren in een klip op haar achterhoofd, haar ellenbogen tegen haar lichaam aangedrukt. Pittig, had ik nog gedacht. Kleine vrouwen zijn pittig.
Dit is het begin van de film die zich in mijn hoofd af blijft draaien, en waarvan ik wil, dat het stopt. Het is dan ook de enige reden waarom ik terugkeer naar deze plek des onheils. Niet in het echt. Niet praktisch. Maar in woorden. Want ik blijf het zien, ik blijf haar zien.