Het Vliegengordijn

Ezra en Gwendoline zijn twee jongvolwassen kinderen van Otis, een vorstelijke feeënleider. Wanneer ze een gesprek met de dwergendiplomaat afluisteren, komen ze snel te weten dat er een mogelijke oorlog voor de deur staat. Samen moeten broer en zus op zoek gaan naar hulp van oude bondgenoten, de kabouters. Dat is allesbehalve eenvoudig, aangezien Ezra jarenlang een duister geheim heeft bewaard, eentje dat wonderbaarlijk nooit door het vliegengordijn is geraakt. Nu hij samen met zijn zus op avontuur moet, dreigt de grootste fout in zijn leven wereldkundig te worden gemaakt. Hoe zal Gwendoline hierop reageren? Hoe kan Ezra dit oplossen zonder gezichtsverlies te lijden? Wil Ezra een oorlog riskeren om zijn geheim te bewaren?

Lorenz Dijckmans (1992) heeft van kleins af aan bewondering voor verhalen. Al snel geraakt hij in de ban van fantasiewerelden en mythische wezens. Het duurt weliswaar enige tijd voor hij zelf aan de slag gaat met de uitwerking van een eerste fantasiewereld. Het idee om dwergen, feeën en kabouters samen te brengen, overvalt hem plotseling na een creatieve schrijfsessie op de universiteit. Inspiratie kan men overal uit putten, maar het grootste deel haalt Lorenz uit zijn reiservaringen in Oost-Europa. Zijn debuut ‘Het Vliegengordijn’ heeft dan ook een avontuurlijk karakter in een zelfontwikkelde fantasiewereld.

‘Wie is daar?’ piepte de nachtzwaluw die haar ogen zachtjes opendeed toen ze mij dichterbij hoorde komen.

‘Hey, ben jij niet diezelfde nachtzwaluw uit de vogeltoren van het paleis enkele dagen geleden?’ Ik kon de stem van de zwaluw en haar manier van dutten goed herkennen.

‘Wie we daar hebben,’ tjilpte ze uitbundig. ‘Hoe gaat het met jullie?’

‘Om eerlijk te zijn gaat het niet zo goed. Heb je zin om ons weer te helpen?’ Eerlijkheid is altijd het beste volgens mijn kleine zus.

‘Ik zou inderdaad mijn vleugels weer eens moeten strekken.’ De kleine bek geeuwde wagenwijd open. ‘Zeg eens waar ik jullie weer mee van dienst kan zijn?’

‘Eerder vandaag waren we een koolstaart tegengekomen.’

‘Hier in Oudenwoud?’ De vogel verwachtte dat duidelijk niet.

‘Inderdaad,’ lichtte ik haar toe, ‘De koolstaart verzond een geschreven boodschap van de dwergen. Daarin werd er iets gezegd over een leger.’

‘Dat is me wel wat!’ En ik moest de vogel gelijk geven.

‘Het ziet ernaar uit dat Havenburcht - en misschien zelfs Odewick - een belegering kunnen meemaken.’ De andere vogels sliepen rustig verder, waarschijnlijk omdat ik zeer stil fluisterde. ‘Zou je deze boodschap willen doorgeven aan onze vader, Otis?’

‘Een belegering zeg je?’ De nachtzwaluw schudde haar veren op.

‘Ja.’ Om de interesse van de nachtzwaluw op te wekken gaf ik iets meer uitleg. Vogels vonden het enorm leuk om geheimen te weten, dus als je ze zo verpakt, dan stegen de kansen dat ze de boodschap effectief door wilden spelen via het vliegengordijn. ‘Het leger stond naar het schijnt al klaar voordat de diplomatische delegatie Odewick had bereikt. En als ik je nog meer van het geheim mag prijs geven.’

‘Dat mag zeker.’ Ze onderbrak me en keek me met haar lichtgevende ogen aan.

‘De plannen om ons land binnen te vallen lagen al een hele lange tijd op tafel.’

‘Dat meen je niet?’ Haar ogen sperden wijd open.

‘Ik meen het wel,’ knikte ik samen met Gwendoline.

‘Ik geef het direct door!’ tjilpte ze terwijl ze zich klaarmaakte om op te vliegen. ‘Je kan op me rekenen.’