De Tour de France van Nelson
Het spannende en grappige reisverhaal van een man en een jonge ezel op de Via Francigena

Tijdens de zomer van 2020, tussen twee lockdowns in, begaf Luc De Keersmaecker zich op pad met ezel Nelson. Ze stapten van Calais richting Rome langs de eeuwenoude Via Francigena. De tocht verliep echter enigszins anders dan Luc gehoopt had… De Tour de France van Nelson is een ‘faction’-boek. Enerzijds vertelt Luc in de non-fictieve hoofdstukken hun belevenissen zoals ze gebeurd zijn. Zo krijgt de lezer praktische informatie over het stappen met een ezel en komt hij heel wat te weten over toeristische, historische en culinaire aspecten van de Franse streek Nord-Pas-de-Calais. Anderzijds geeft ezel Nelson in de fictieve hoofdstukken zijn eigen visie op de feiten die het verhaal nog luchtiger, grappiger en spannender maken. De ezelliefhebber komt bovendien heel wat bijzonderheden en curiositeiten over de lieve langoren te weten. De Tour de France van Nelson is een boek voor jongeren van twaalf tot tweeënnegentig jaar.

Luc De Keersmaecker publiceerde eerder de romans 'Wolfsvrouw' en 'De dag van de Diamantprinses'. Hij maakte meerdere staptochten met lokale ezels in Frankrijk en Italië, landen waar hij als master in de Romaanse letterkunde helemaal in zijn element is. Nelson kwam met zijn ezelfamilie in de pers toen zij in volle lockdown op eigen initiatief op stap gingen en het dorp Bevel op stelten zetten. Hij is een verfijnd kenner van kruiden, bloemen en planten en een ongenadige observator van het mensenras.

Ik ben Nelson, een flinke telg van de trotse ezelsoort, al zeg ik het zelf. Zeven jaar oud ben ik. Nee, geen kind meer zoals een zevenjarige van de mensensoort, maar een potige jongvolwassen langoor. Ik ben groot en sterk. Mijn donkere vacht blaakt van gezondheid. Mijn buik is wit en even gezond als de rest. Mijn grote oren zijn de max. Ik hoor er de fijnste geluiden mee, zelfs van kilometers ver weg. Ik kan ook met mijn oren ‘spreken’. Als ik ze recht omhoogsteek, ben ik op mijn hoede, als ik ze laat hangen, voel ik me gerust, als ik ze naar voor steek, vertrouw ik je, maar pas op… als ik ze plat in mijn nek leg, ben ik kwaad! Hoewel, kwaad ben ik zelden. Het is meestal de mensensoort die me zo ver krijgt. Wat die allemaal niet van ons ezels durft te verlangen! Ze denken dat ze iedereen de baas zijn omdat ze toevallig vingers hebben in plaats van hoeven. Ja, met die vingers hebben ze al heel wat in elkaar geknutseld… en kapot gemaakt! Ze voelen zich beter dan wij, maar zitten ze ook beter in hun vel? Daar heb ik mijn grootste twijfels over. Ik ben Luc. En ik ben in mijn nopjes. Onlangs ben ik met pensioen gegaan zodat ik eindelijk een van mijn dromen waar kan maken: op trektocht gaan met een ezel! En niet zomaar een trektocht. Nee, de Via Francigena ga ik doen. Wat is dat voor iets, hoor ik jullie al vragen. Wel, van de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela hebben jullie waarschijnlijk al gehoord. Langs die weg reisden bedevaarders sinds de vroege middeleeuwen naar het vermeende graf van apostel Jacob in Spanje. Maar in die tijd gingen pelgrims ook naar Rome. En als ze uit het noorden van Europa kwamen, dan namen ze meestal de Via Francigena. Dat betekent: de weg die zijn oorsprong heeft in het land van de Franken. Die route loopt van Canterbury in Engeland tot in Rome. Ze gaat langs het noorden en het oosten van Frankrijk, dwars door Zwitserland en doorkruist dan het noordelijk deel van Italië. Ja, indertijd gingen pelgrims naar ‘gewijde plaatsen’ om er rond de graven van kerkvaders en heiligen als een ezel aan een rad rondjes te draaien of om relikwieën van vrome overledenen aan te raken: de gordel van Maria, de tong van Sint-Antonius, de duim van Sint-Katrien tot de voorhuid van Christus toe. Ze hoopten zo een wens te laten uitkomen, te genezen van een dodelijke ziekte of makkelijker een ticket voor het paradijs te krijgen. Voor alle duidelijkheid: die bedoelingen heb ik niet. Ik ben geïnteresseerd in andere dingen: een lange voettocht als uitdaging, onderweg boeiende mensen ontmoeten, iets leren over de streken waar ik doorheen trek, over hun geschiedenis en bewoners.