Nederland, Zombieland
Mijn eerste dagen tijdens het zombievirus

In een tijd waarin (bijna) iedereen weleens kennis heeft gemaakt met zombies in een film, serie, spel of boek, heerst er bij veel van deze mensen de vraag: “Zou ik een zombieuitbraak overleven?” Hebben deze films, series, spellen en boeken ons voldoende kennis en ervaring gebracht om ook maar een poging te durven wagen? Benji (mid-twintig, student veiligheidskunde) komt in zo’n uitbraak terecht. Hij besluit een dagboek bij te houden om al zijn gedachten en emoties van zich af te schrijven. Lees mee hoe Benji’s eerste week in het nieuwe Zombieland verloopt. Welke keuzes maakt hij? Waren dit wel de beste keuzes? Welke mensen leert hij kennen? Is iedereen nog wel te vertrouwen? En misschien wel het belangrijkst: hoe houdt hij zichzelf en anderen veilig?

Chris Nowee (1991) groeide op in Hoogvliet Rotterdam met twee broers en drie zussen. Op jonge leeftijd kreeg hij te maken met zijn eerste horrorfilms, waardoor dit genre al snel een favoriet werd. Nadat hij de studie 'Integrale Veiligheidskunde' had afgerond in 2016, was hij niet tevreden met het werkveld waarin hij terecht zou komen. In datzelfde jaar begon hij aan de lerarenopleiding Nederlands. Deze keuze was niet helemaal vreemd, omdat hij in 2009 het eerste jaar van de lerarenopleiding Engels had gevolgd. Vanaf 2016 kwamen zijn interesses voor schrijven en de Nederlandse taal samen. Toen hij een begin had gemaakt aan zijn horrorboek, vroeg hij zich af wat zijn leerlingen van zijn werk vonden. Sindsdien heeft hij de feedback van vele leerlingen verwerkt in zijn schrijven. Zelfs quotes van leerlingen hebben zijn boek gehaald! Chris Nowee schrijft vooral voor de doelgroep waar hij dagelijks mee te maken heeft: tieners.

Al snel bleek deze hoop een sprookje toen ik overal bloed en zelfs delen van armen en benen verspreid over de rails zag liggen. Het enige wat nog van deze man ‘heel’ was, was zijn hoofd, zijn torso en één van zijn armen. Versteend stond ik naar de overblijfselen te kijken. FLOEP. Zijn ogen schoten open. Ik schrok me rot en viel daardoor naar achter. Ondertussen waren er meer mensen om mij heen gaan staan en ik werd overeind geholpen. Toen ik voor de tweede keer keek, ging ook de mans mond open. En dicht. Open, dicht, open, dicht. Ik dacht terug aan de doorgedraaide man voor het metrostation: het waren dezelfde soort happende bewegingen. Omdat zijn ogen open waren en hij happende bewegingen maakte, dachten de andere mensen dat hij nog te redden was. Zo hier en daar schreeuwden ze naar elkaar of er iemand een medische achtergrond had. Sommige omstanders waren al druk aan het bellen met het alarmnummer. Al deze mensen hadden het fout. In zo’n korte tijd, twee happende doorgedraaide, zieke mannen. Dit was niet happen naar lucht …
PIEP. PIEP. Ik stond al vijf minuten bij het toegangspoortje mijn ov-kaart tegen de scanner te drukken. Het drong niet tot mij door wat de reden kon zijn dat het poortje niet openging. Toen ik de sirenes van ambulance en politie hoorde, kwam ik weer terug bij mijn volle verstand. Ik moest mezelf herpakken en keek goed om mij heen. Op dat moment had ik pas door dat het mijn bankpas was die ik tegen de scanner hield.
Al scrollend door mijn telefoon liep/rende ik terug naar huis. Nadat ik drie keer door mijn contactenlijst heen en weer had gescrold, vond ik het nummer van de persoon die ik zocht: Chris. Ik had een idee van wat er aan de hand was en ik wilde weten wat Chris daarover te zeggen had.
Zou het kunnen dat …? Nee … Dat kan toch helemaal niet?!
Eerste keer voicemail.
Tweede keer voicemail.
Derde keer voicemail.