Spugende mannen, regenlaarzen en ducttape
Luchtige verhalen over het leven van alledag

Spugende mannen, regenlaarzen en ducttape is een boek met korte verhalen om te lezen voor het slapengaan of zomaar even tussendoor. Luchtige verhalen die nergens of misschien toch wel ergens over gaan. Over buurkinderen met regenlaarzen en prinsen ontmoeten in de ochtend. Maar ook over kikkererwten, duiven en spugende mannen. Korte verhalen omdat we door alle social media nauwelijks meer toekomen aan lezen. Neem even de tijd voor jezelf en lees een kort verhaal. Veel leesplezier!

De royalty's van dit boek gaan volledig naar goede doelen ten behoeve van minima en vluchtelingen.

Kyra Noten (1969) is geboren en getogen in Helmond. Ze heeft drie kinderen en twee honden. Al jaren kijkt ze met verwondering naar de mooie verhalen die uit het niets op straat, op haar werk of in haar gezin ontstaan. Enkele jaren geleden is ze begonnen deze op te schrijven. Na een aantal proefplaatsingen op social media was het tijd om ze op echt papier vast te leggen. Ze ziet klein geluk in op het oog gewone zaken en weet deze met een kwinkslag neer te typen. Haar verhalen lezen makkelijk en laten een glimlach achter op het gezicht van de lezer.

Ik heb een waakhond. Geen goede waakhond hoor,
dat niet. Mijn waakhond is de ene helft van het jaar
een poedel (net na het trimmen) en de andere helft
van het jaar een bouvier (net voor het trimmen). Mijn
waakhond blaft keihard, maar doet dat met een knuffel in haar mond. Mijns inziens denken dieven die
mijn tv willen stelen – ik heb overigens geen televisie,
mocht er een eventuele inbreker meelezen – daardoor
niet dat ze groot gevaar lopen om door mijn waakhond in de kraag gevat te worden.
Hierbij is de periode waarin ze op een poedel lijkt nog
minder indrukwekkend in de categorie ‘Groot Gevaar’ dan in de bouvierperiode, die dan misschien nog
enige angstaanjagende indruk maakt bij diegene die
dan mijn laptop komt stelen. Dat is overigens ook niet
de moeite waard, want die is vijftien jaar oud, van een
slecht merk en alleen bruikbaar om korte verhalen
mee te schrijven.
Mijn hond bewaakt gekke dingen. Als ik in de tuin
werk, wat niet heel vaak voorkomt of heel lang duurt,
gaat ze meestal liggen op de stapel afgeknipte takken,
verschillende soorten uitheemse bloemen die ik eruit
heb getrokken omdat het in mijn ogen onkruid is, en
verdord gras en mos dat eerst tussen mijn tegels zat.
In haar ogen is dat dus het bewaken waard.
Ik snap het wel, want honden voelen haarfijn aan hoe
hun baas zich voelt en ik neem aan dat ze de intense
frustratie die ik voel tijdens het onkruid wieden sterk
oppikt. Misschien ook, omdat ik haar regelmatig wegsnauw als ze denkt te moeten helpen met vegen door
voor en naast me te gaan lopen. Mijn hond is ervan
overtuigd dat ze dat wat ik met veel moeite tussen de
tegels vandaan heb getrokken, moet bewaken met haar
leven. Dit doet ze goed door er bovenop te gaan liggen.
Helaas doet mijn hond dit vooral in haar bouvierachtige periode waarin ze veel en krullerig haar heeft.
Takjes, gras, mos, noem maar op wat er buiten groeit,
het gedijt goed in de vacht van mijn hond. Wat mijn
waakhond dus met haar leven heeft bewaakt, neemt
ze daarna gezellig mee naar binnen. Nu zijn stofzuigen en tuinieren bezigheden die ik beide op dezelfde
manier en met eenzelfde intensiteit doe: kort en weinig. Het inzicht over wat bewaakt moet worden, verschilt dus nogal tussen mijn hond en mij, omdat ze
het bewaakte goed het hele huis door strooit.