De Getijden van Basiliani
Een jaar uit het leven van de bewoners van een Zuid-Italiaans dorpje

Stel, je strandt in een afgelegen bergdorpje in Zuid- Italië. Een plek waar niemand je verhaal kent, waar je kunt schuilen voor het verleden. Maar is dat écht zo? Want ook de bewoners van Basiliani hebben zó hun verlangens, hun verleden én geheimen.
Loïs, een ondernemende vijftiger met als hobby het fotograferen van verlaten dorpen en gebouwen in Zuid-Europa, strandt tijdens een foto-opdracht in Basiliani. Idealistisch als ze is, komt ze tot het besluit om een fototentoonstelling van haar werk te organiseren, waarvan de opbrengst ten goede zal komen aan het dorpje en het handjevol bewoners.
Maar wat gebeurt er als je steeds meer betrokken raakt bij deze mensen, dit dorp, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan?

Karin Barnhoorn (1960) woont in de rustige, inspirerende omgeving van de Veluwezoom, Gelderland. Naast haar vrijwilligerswerk (het redigeren van nieuwsbrieven en pr-werkzaamheden voor een historische plek in Oosterbeek) mag ze graag op vakantie naar Zuid-Italië gaan, waar Nederlandse vrienden van haar wonen. Tijdens de eerste lockdown kreeg ze het idee voor het schrijven van De Getijden van Basiliani. Het verhaal is losjes gebaseerd op een ervaring tijdens één van die vakanties in Calabrië. De liefde voor Italië heeft haar geïnspireerd tot deze roman waarin de Zuid-Italiaanse cultuur en menselijke thema's als verwerken, loslaten en opnieuw beginnen centraal staan.

De extreme hitte hield nu al vier weken aan. Ze kroop als woestijnzand in de kieren en naden van de huizen, nestelde zich als een hardnekkige teek onder de huid van haar bewoners en bezette iedere hoek van het denken. Tot twee uur, half drie in de nacht zaten de inwoners van Basiliani op hun balkon of in hun tuin, wanneer de temperatuur met veel pijn en moeite naar een redelijk aangename tweeëntwintig graden was gedaald. Gebroken nachten die in een genadeloos snel tempo werden opgevolgd door de zon die rond vijf uur alweer boven de grijsgroene hellingen met olijfboomgaarden verscheen om een nieuwe dag aan te kondigen. Mercurio kwam graag op ochtenden als deze naar het uitkijkpunt aan de rand van het dorp. Voorbij de kerk liep de weg omhoog richting villa Margaretha waar hij overging in een halfrond plein waarlangs veel onbewoonde huizen stonden. Recht vooruit eindigde het plein met een weergaloos uitzicht over de kust. Het was het hoogste punt van Basiliani. Er stonden wat banken om uit te rusten en potten van steen met uitbundig groeiende agave. Mercurio leunde over de ijzeren balustrade en keek over de rand; onder hem kronkelde de weg met talloze haarspeldbochten naar beneden. De bomen en struiken zagen er dor en vergeeld uit. Alleen de palmbomen stonden er nog statig bij. Een onverwachte windvlaag bracht hun kruinen in beweging; Mercurio huiverde even. Vroeg in de ochtend was het hier de beste plek om te vertoeven, dan was het soms zelfs fris. Een sensatie van lang geleden. Het was kwart over vijf in de ochtend en het amberkleurige schouwspel dat zich voor zijn ogen onttrok was ronduit schitterend; alsof iemand een pot vloeibare honing had leeggegoten over de randen van de horizon. Hij nam plaats op één van de banken en glimlachte om een hagedis die haastig tussen de kieren van het gesteente wegschoot. Hij steunde zijn hoofd in zijn handen en wenste dat hij net als de hagedis een koele schemerige ruimte kon opzoeken.

Voor dit boek is ook een prachtige boektrailer gemaakt! Bekijk hem hier: https://youtu.be/QVzKd53A5qQ