Leven in wat je Doet

Martina Hügli Boon heeft in haar praktijk "Levensruimte" tien jaar lang vrouwen begeleid die er naar verlangden om te stoppen met "moeten" en vervulling te ervaren in wat ze doen. "Leven in wat je Doet" is de oogst van dit werk en van haar zelfonderzoek. Martina werd geboren in Zwitserland en leeft sinds 2005 met haar gezin in Nederland. Na een internationale jeugd en universitaire studie is ze nu werkzaam als schrijfster en vertaalster (www.poetry-of-life.net).

Mijn verhaal

In mijn werk als coach luister ik steeds weer naar verhalen van vervreemding van zichzelf en verstrengeling in ‘moeten’. Deze afsplitsing kom ik ook in mijn eigen verleden tegen. Ik was een stil, dromerig kind. Ik kon zonder enig besef van tijd naar plaatjes kijken of naar de bloemen in de tuin. Mijn vroegste herinnering is dat ik het spel van de zon in het water van een vijver observeerde. De dartelende, schitterende goudvissen daarin leken recht door mij heen te zwemmen. Een schildpad kroop aan land.

Ik had niet veel behoefte om dingen te maken of te bewerken. Het was genoeg om er te zijn, om te observeren, te voelen. Ik ben mijn ouders dankbaar, dat zij mij in mijn eerste levensjaren zo goed ze konden de ruimte lieten om te zijn wie ik ben, hoewel zij allebei zelf uiterst actief in het leven staan.

Toch werd het mij, zeker vanaf het moment dat ik naar school ging, steeds duidelijker dat het waardesysteem waarin mijn ouders leefden, en waarin ik ook andere mensen om me heen zag functioneren, niet strookte met hoe ik ben. In de wereld waarin ik opgroeide ben je des te waardevoller, hoe meer je doet en hoe meer je daarmee bereikt. Ik werd wakker in een familiair en maatschappelijk veld van ploeteren. Ik begreep dat van mij gevraagd werd om de wereld te veranderen, want die was niet in orde. Ik moest idealen hebben en daarvoor vechten. Ik moest onophoudelijk voor anderen in actie zijn om te bewijzen dat ik een liefdevol mens ben. Ik moest mezelf voortdurend verbeteren en steeds bijleren om uiteindelijk een waardevol lid van de maatschappij te mogen zijn.

Doordat ik een begaafd kind was dat goed kon leren, zag ik mijn kans om via prestatie een plekje in deze maatschappij te veroveren. Dit streven leidde ertoe, dat ik vanaf mijn puberteit een slopende mate van stress en gejaagdheid ervoer. Ik leed vaak aan slapeloosheid, die me tot nu toe is blijven vergezellen. Mijn lijf werd een bal van spanning en ik werd ademloos, waardoor veel van de tevredenheid, sensibiliteit en subtiliteit, die als jong kind de basis van mijn levenslust waren, gewoon verdween. Ik probeerde steeds meer mijn best te doen om ooit te ‘arriveren’ en zo weer de vrede en gelukzaligheid te ervaren, die ik in mijn vroege jeugd had beleefd.