Tussen ons

In Antwerpen ontmoet de Nederlandse herenkledingverkoper Martijn Preman de Vlaamse tandarts Raymond Uyterwaarde. Ze voelen zich tot elkaar aangetrokken en al vrij snel besluiten ze te gaan samenwonen. Twee jaar later trouwen ze. Na hun huwelijk begint Raymonds gedrag te veranderen, met name door zijn opspelende jaloezie. Dit gedrag leidt er uiteindelijk toe dat Raymond Martijn zowel fysiek, mentaal als seksueel mishandelt. Heeft Martijn het lef zijn situatie te veranderen, en is hun huwelijk nog te redden? Martijns besluit valt zowel opmerkelijk als verrassend te noemen.

"Ik ben geboren op 20 december 1973 in Sneek en woon sinds 1997 in Almere. In het dagelijks leven ben ik werkzaam als reisadviseur. Vanaf mijn veertiende ben ik met schrijven begonnen en heb door middel van schrijfcursussen mijn stijl ontdekt en verbeterd."

Als ik de volgende morgen wakker word, blijkt Raymond niet naast mij te liggen. Hoewel ik verbolgen ben over wat hij mij heeft aangedaan maak ik me zorgen om hem. Amerika is niet zo homovriendelijk als Europa. Het zou me daarom niks verbazen als hij slachtoffer van potenrammers is geworden. Niet dat ik hem dat toewens! Dit gun je je ergste vijand zelfs niet. Maar waar is-ie in hemelsnaam? Zonder hem kan ik deze kamer niet uit. En nu wil ik dat maar al te graag. Uiteraard niet om me weer vrij te kunnen bewegen, maar om hem te gaan zoeken. Ik besluit mezelf op te frissen en aan te kleden. Net nadat ik klaar ben, hoor ik gemorrel aan de deur. Eindelijk, het zou tijd worden! Mijn ongerustheid zakt weg. Even later laait die weer in alle hevigheid op als blijkt dat de deur door de schoonmaakster, een ietwat gezette, Afro-Amerikaanse vrouw met weelderig haar, is geopend. Ze schrikt even als ze mij ziet. "Can I clean up, sir?", vraagt ze stamelend. "Yes, it’s okay!", zeg ik en loop meteen langs haar de gang in. Ik haast me naar de liften. Het kan me nu niet snel genoeg gaan. Bij de receptie informeer ik of iemand de sleutelkaart van kamer 54 heeft opgevraagd. De receptionist toetst enkele commando’s in en meldt tot mijn stomme verbazing dat de gasten van deze kamer hebben uitgecheckt. De moed zinkt mij in de schoenen. Op dit moment zijn alleen de kleren die ik draag en mijn portemonnee mijn enige bezittingen. Gelukkig zit in mijn portemonnee nog een creditcard. De eerste dagen zal ik het hier dus wel uithouden. Buiten neem ik een taxi naar het Empire State Building. Ik ga daarheen, omdat het ons voorgenomen plan voor deze dag was.