Het zijn mooie verhalen met een weemoedige en ironische ondertoon.
Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens
en andere zwartgallige verhalen
- Prijs
- € 20 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Een meedogenloos mooie jongen kiest al in zijn studentenjaren bewust het slechte pad. Drie huisgenotes, een suspecte zuurkoolstamppot en een jong katje spelen daarbij een cruciale rol. Aldus, samengevat, het titelverhaal van deze intrigerende bundel. Auteur Carl Stellweg zadelt je op met een luxeprobleem: lees je deze negen melancholische maar ook vermakelijke en spannende verhalen in één ruk uit? Of bewaar je er een aantal? Dan kun je langer genieten van de fijnzinnige, heldere stijl, de ritmische zinnen, de verrassende woordkeuzes, de treffende omschrijvingen, en de hoofdpersonages - vaak eenzame, geheimzinnige buitenstaanders, met wie je toch moeiteloos een band smeedt. Immers, velen van ons voelen zich wel eens een buitenstaander. Deze verhalen omwikkelen je in een nevel van weemoed, die je gek genoeg gelukkig maakt.
Over de auteur
Carl Stellweg woont in Rotterdam. Hij is auteur, journalist, vertaler en zijn leven lang al buitenstaander uit overtuiging. Toch kent hij veel mensen die hij aardig vindt en die zeggen dat ze hem aardig vinden. Eerder verscheen van hem de roman ‘Mijn Beeldschone Aandoening’ (Compaan, 2011) en het journalistieke reisverslag ‘De Wereld van de islam in begrijpelijke taal’ (I-publish, 2014). Hij werkt aan nóg een verhalenbundel en een roman.Lof voor Mijn Beeldschone Aandoening:‘Het is een bijzonder boek, alles haakt in elkaar, het een kan niet zonder het ander. Je voelt een constante dreiging…. ’ (Leestafel.org)‘Uitzonderlijk, mysterieus en prikkelend’. (Cultuurbewust.nl)‘Spannend, ontroerend, raadselachtig en erg goed geschreven.’ (Tjark Kruiger, auteur van de roman ‘Spiegelpaleis’)‘Stellweg houdt de lezer vast en sleurt hem mee in een verhaal dat ontzettend aan het nadenken zet.’ (Inkt!, glossy voor liefhebbers van lezen)‘Het woordgebruik van Stellweg dwingt bewondering af: oorspronkelijk, subtiel, uitputtend en gevarieerd…’ (Algemeen Dagblad)
Productinformatie
- ISBN
- 9789464501247 / 978-94-645-0124-7
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 03-12-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 150
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Voor hij zogenaamd naar school ging, sloop hij opnieuw het werkvertrek van zijn vader binnen. Hij was niet bang te worden betrapt. Wat had hij te verliezen? Op het moment dat hij een stapeltje bankbiljetten en het paspoort mee griste, overviel hem het idee dat het allemaal voor hem was klaargelegd: pak maar, kleine stiekemerd, miserabel diefje, neem maar mee, grijp je kans en donder alsjeblieft op, nutteloos onderkruipsel dat je daar bent, zeurend blok aan ons been, flets lulletje rozenwater, we willen niets liever, verdwijn uit ons leven, wij hebben meer te doen.
Hij stopte de buit in zijn schooltas, waarin verder alleen een appel, een schetsboek, tekenspullen en een schone onderbroek zaten. Hij was niet bang, en ook niet euforisch. Hij kende het adres van monsieur Joachim niet, wist alleen de goede richting. In die richting ging hij lopen.
Hij kwam aan bij een station. Er was geen loket open, op goed geluk nam hij de eerste trein. De tentakels van zijn oude leven verloren nu al hun greep op hem. Zijn werkelijke leven nam een aanvang, en elk leven begon met beweging. Had hij eerder in een trein gezeten? Ja, lang geleden, en ook toen was er sprake geweest van een vlucht: dat had hij, klein als hij was, gevoeld. Nu was het anders. Nu was hij alleen, deze vlucht had hij zelf beraamd. Hij had zichzelf als een pijl afgeschoten, suisde door de lucht, onzeker over bijna alles, niet wetend of hij doel zou treffen. Maar de richting was goed, en dat was voorlopig genoeg.
Vier keer moest hij overstappen. Eén keer vergat hij zijn schooltas en moest terug. Zijn geld en paspoort zaten erin, maar het verlies van zijn schetsboek vond hij pas echt rampzalig, want sommige schetsen wilde hij zo graag aan monsieur Joachim laten zien.
De tas stond nog midden op het lege perron, potsierlijk zichtbaar, als een dik en lelijk weeskind waaraan iedereen haastig voorbij was gelopen.
Hij was opgelucht - maar voelde zich ook diep vernederd.
Reviews (5)
Recensie verhalenbundel Carl Stellweg
In de verhalenbundel Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens van Carl Stellweg komen we steeds hetzelfde hoofdpersonage tegen. Een vaak in zichzelf gekeerd buitenbeentje, niet rijk bedeeld met sociale vaardigheden, neerslachtig van aard, tegen het misantropische aan.
In een van de negen verhalen typeert hij zichzelf als een bohemien, een goed geklede zwerver. “Ergens gedurende mijn adolescentie nam ik bewust het besluit niet te deugen”, schrijft hij. “Ik wenste een avontuurlijk, desnoods tragisch levenspad van strikt eigen keuze te bewandelen, en dat heb ik gedaan”.
Maar voor we bij deze bekentenis zijn aankomen, hebben we de hoofdpersoon al leren kennen in diverse settings, van kinds af aan.
Hij heeft sterk de indruk dat de wereld tegen hem samenspant: zijn ouders, autoriteiten op een afgelegen eiland van Frans-Polynesië, in een Franstalig Arabisch land, stamgasten in een Brabantse kroeg, de hoofdredactie van een krant die hem aan de kant zet, smerissen in Rotterdam die hem molesteren, en lelijke vrouwen, ‘haveloze stumpers die hun wormstekige armpjes’ naar hem uitsteken en hem omsingelen met hun ‘smoezelige begeerte’, zoals in het sterke titelverhaal.
Stellweg laat zich kennen als een taalvirtuoos die grossiert in sprankelend en origineel taalgebruik en de lezer laat meegenieten van zijn rijke vocabulaire. Zijn verhalen zijn doordesemd met de sfeer en stijl van Simon Carmiggelt. Met zijn melancholieke, droge humor. Hij observeert scherp en heeft aan weinig woorden genoeg om een persoon of situatie treffend te typeren. De sfeer is naargeestig, al noemt hij het zelf liever zwartgallig, en hij nuanceert graag met een ironische toets. Een van de moto’s van zijn nieuwe boek is exemplarisch. “Pessimisme is positief: voor de pessimist is het glas immers altijd halfvol, omdat hij een leeg glas verwacht”.
De ‘ik’, het alter ego van Stellweg, is herhaaldelijk de toeschouwer of de schlemiel die iets overkomt; de antiheld die in alledaagse of bijzondere situaties of locaties komt. Een slachtofferrol aannemen staat haaks op zijn inborst als doorzetter. Hij gaat niet bij de pakken neerzitten.
Zoals de hoofdpersoon in het verhaal over de journalist die terugkeert naar het al jaren leegstaande hoofdkantoor van zijn voormalige werkgever, die hem via een outplacementtraject loosde. Nieuwsgierig loopt hij rond in het karkas van acht verdiepingen hoog op zoek naar beelden en emoties van zijn onverwerkte verleden. In het gebouw waar ‘hij in zijn hemd werd gezet’.
Op de vierde verdieping waar hij ooit werkte, staat hij stil. “Hij spitst zijn oren, maar hoort nog niets. En ook de stemmen van vervlogen tijden houden zich koest. Voorgoed verstomd, dat panische circus van strebers. Voor altijd verwaait, die apenrotsgeluiden”.
Naarmate het boek vordert krijg ik steeds meer sympathie voor de antiheld. Zijn oerdrang om uit de pas te lopen spreekt me aan. Net als zijn aversie tegen politieke correctheid. Dus gebruikt hij ‘ouderwets’ taalgebruik als bejaarde in plaats van senior, en blanke man in plaats van witte man.
Ik heb de verhalen in een ruk uitgelezen. En ik dacht aan het slot van de bundel ‘dat smaakt naar meer’.
In de verhalenbundel Het verbond tegen meedogenloos mooie jongens van Carl Stellweg komen we steeds hetzelfde hoofdpersonage tegen. Een vaak in zichzelf gekeerd buitenbeentje, niet rijk bedeeld met sociale vaardigheden, neerslachtig van aard, tegen het misantropische aan.
In een van de negen verhalen typeert hij zichzelf als een bohemien, een goed geklede zwerver. “Ergens gedurende mijn adolescentie nam ik bewust het besluit niet te deugen”, schrijft hij. “Ik wenste een avontuurlijk, desnoods tragisch levenspad van strikt eigen keuze te bewandelen, en dat heb ik gedaan”.
Maar voor we bij deze bekentenis zijn aankomen, hebben we de hoofdpersoon al leren kennen in diverse settings, van kinds af aan.
Hij heeft sterk de indruk dat de wereld tegen hem samenspant: zijn ouders, autoriteiten op een afgelegen eiland van Frans-Polynesië, in een Franstalig Arabisch land, stamgasten in een Brabantse kroeg, de hoofdredactie van een krant die hem aan de kant zet, smerissen in Rotterdam die hem molesteren, en lelijke vrouwen, ‘haveloze stumpers die hun wormstekige armpjes’ naar hem uitsteken en hem omsingelen met hun ‘smoezelige begeerte’, zoals in het sterke titelverhaal.
Stellweg laat zich kennen als een taalvirtuoos die grossiert in sprankelend en origineel taalgebruik en de lezer laat meegenieten van zijn rijke vocabulaire. Zijn verhalen zijn doordesemd met de sfeer en stijl van Simon Carmiggelt. Met zijn melancholieke, droge humor. Hij observeert scherp en heeft aan weinig woorden genoeg om een persoon of situatie treffend te typeren. De sfeer is naargeestig, al noemt hij het zelf liever zwartgallig, en hij nuanceert graag met een ironische toets. Een van de moto’s van zijn nieuwe boek is exemplarisch. “Pessimisme is positief: voor de pessimist is het glas immers altijd halfvol, omdat hij een leeg glas verwacht”.
De ‘ik’, het alter ego van Stellweg, is herhaaldelijk de toeschouwer of de schlemiel die iets overkomt; de antiheld die in alledaagse of bijzondere situaties of locaties komt. Een slachtofferrol aannemen staat haaks op zijn inborst als doorzetter. Hij gaat niet bij de pakken neerzitten.
Zoals de hoofdpersoon in het verhaal over de journalist die terugkeert naar het al jaren leegstaande hoofdkantoor van zijn voormalige werkgever, die hem via een outplacementtraject loosde. Nieuwsgierig loopt hij rond in het karkas van acht verdiepingen hoog op zoek naar beelden en emoties van zijn onverwerkte verleden. In het gebouw waar ‘hij in zijn hemd werd gezet’.
Op de vierde verdieping waar hij ooit werkte, staat hij stil. “Hij spitst zijn oren, maar hoort nog niets. En ook de stemmen van vervlogen tijden houden zich koest. Voorgoed verstomd, dat panische circus van strebers. Voor altijd verwaait, die apenrotsgeluiden”.
Naarmate het boek vordert krijg ik steeds meer sympathie voor de antiheld. Zijn oerdrang om uit de pas te lopen spreekt me aan. Net als zijn aversie tegen politieke correctheid. Dus gebruikt hij ‘ouderwets’ taalgebruik als bejaarde in plaats van senior, en blanke man in plaats van witte man.
Ik heb de verhalen in een ruk uitgelezen. En ik dacht aan het slot van de bundel ‘dat smaakt naar meer’.
Briljante verhalen. Heb er pas 3 gelezen, maar heb zin in de rest. Ergens over-realistisch. Alsof je zelf mee bent op reis met de karakters van elk verhaal. LIjkt over de top, maar al je veel reist als journalist, documentaire maker of NGO werker en meegaat met de lokale bevolking, is het leven zoals dit. Vol gekke dialogen, onverwachte ervaringen. Geestig, met enorme vaart lees je het. Stellweg is zeer beeldend zonder per se romantisch of lang te zijn. En juist dat maakt het meeslepend! Helder, geweldig taalgebruik en humeur en levenslust -verhogend dit schrijven. Dit wordt een kado-boek ook me dunkt!
Stellweg noemt zichzelf een "buitenstaander uit overtuiging". Dat levert als bijvangst op dat hij een goed observator is (geworden) die situaties fijnzinnig fileert en met een rijk en subtiel taalgebruik goede verhalen schrijft. De verhalen in deze bundel zijn nogal verschillend van sfeer, varierend van enigszins filosofisch tot surreëel tot licht pamflettitisch. Maar altijd verrassend, prikkelend en stemmend tot nadenken. Wat een fijne bezigheid is immers.
Vaak liet het slot van zijn verhalen me in verwarring achter want telkens popte er aan het einde een soms venijnige wending op die mij als lezer wat uit balans bracht en me noopte de bundel even weg te leggen. Fijn, want op literaire achtergrondmuziek wacht immers niemand.
Zwartgallig? Neuh, vond ik eigenlijk niet. Of ben ikzelf nóg zwartgalliger zodat deze verhalen oplichten in het donker ?
Vaak liet het slot van zijn verhalen me in verwarring achter want telkens popte er aan het einde een soms venijnige wending op die mij als lezer wat uit balans bracht en me noopte de bundel even weg te leggen. Fijn, want op literaire achtergrondmuziek wacht immers niemand.
Zwartgallig? Neuh, vond ik eigenlijk niet. Of ben ikzelf nóg zwartgalliger zodat deze verhalen oplichten in het donker ?
Naast dat ik de verhalen spannend en steeds weer verrassend vind, ben ik onder de indruk van Stellwegs liefde voor taal. Ik heb genoten van zijn prachtige zinnen en mooie beeldspraak.
