Scherven en vergeet-me-nietjes

Tinne, in stilte gebombardeerd tot kapitein van het verzet in haar dorp Lomaste (Londerzeel) en omstreken, ontpopt zich hier. Jong en knap, bevecht zij clandestien de overheersing. Ze broedt plannen tegen de bezetters, probeert de schobbejakken een hak te zetten. Volk en vrienden, waartoe het juwelenkistje Carrie behoort, wil Tinne doorheen beproevingen en ellende loodsen. Carrie, een schoonheid, wordt ondanks de verliefdheid, door een dorpsgenoot betrapt op zo’n affaire met een Duitser. Wanneer Tinne gesels over haar persoon opvangt, ontstaan er twijfels. Hoelang duurt haar verzet dan nog?

Frans Frengen (1948), in het buitenland gekend als kunstschilder met de eigen stijl: fumagine (het schilderen met een vlam), heeft zijn eerste passie, schrijven, teruggevonden omwille van het boek voor zijn moeder, zijn haardvuur. Hij woont in Wemmel met Lydia George, in het dorp waar hij erkentelijkheid wil vinden zoals in zijn geliefkoosd Londerzeel. Hij sleept veel herinneringen mee aan meerdere dorpen als Blaasveld en Willebroek waaraan hij zijn gezondheid heeft te danken alsmede vele echte vriendschappen overal te velde.

Het is niet zo vreselijk koud, een normale dinsdag in november, de zon heeft vandaag nog een aantal uren hard gewerkt. De aarde bekrachtigt dat, blijft achter, zittend op haar dorst, al heeft ze zich nog een stuk in haar botten gezopen, in pieken, bij de voorbije dagen. Zij zijn vandaag op bezoek bij Felix, ook een jachtwachter van het verzet. Hun drie fietsen liggen als gestapeld boven elkaar in de gracht. Ze stappen stilzwijgend naast elkaar. De armen blij ingehaakt. Zij met een brede glimlach tussen die lange zwarte golvende lokken onder een baret, niet die van de weerstand, dat zou opvallen, deze tegen de koude. Ze bekijkt hem, loert vragend naar zijn ogen. Dan weer met flikkerende ogen, als bij een trio, naar Felix ook lid van de verzetsbrigade aan haar andere arm. Mina is thuisgebleven, zij let op het huis. ‘Zo laat,’ roert Felix plots, hij haalt een zakuurwerk met ketting uit zijn bovenste zak. Zij hebben een vrijgeleide, eventueel voor alle voorvallen. Daar kunnen ze zich dan van bedienen op momenten dat ze een felle stank als deze willen gaan onderzoeken. Wat is er voorgevallen? Blijkbaar niets ernstig, maar het lijkt verdacht. ‘Gaan jullie maar, daar praalt het vliegtuig, waarschijnlijk geland op het vliegplein. Ik bind de fietsen weer aan elkaar, straks, verstop deze. Doe niets te snel, wacht desnoods, ik ben vliegensvlug weer in jullie buurt.’ Hij wijst. Ze zijn samen het huis uitgelopen. Maar, door het schrikbewind, moet Felix zijn paspoort gauw ophalen. Hij heeft het alweer vergeten. ‘Ik kom snel terug,’ hij spiegelt zich een klein ogenblik in hun ogen. Hij streelt haar wang, ‘voorzichtig, jij, als ik jou niet kende.’ ‘Doe maar, Felix, gauw een kus,’ ze zegt het zachtjes terwijl ze als uit gewoonte de mond zoenen, ‘we wachten op jou. Of nemen mogelijk … een kijkje.’ Ze handelt mysterieus, zonder veel tamtam. Daarom betast hij haar huid voorzichtig, natuurlijk kent hij Tinne. Wie houdt niet van haar. Zinspeling, generositeit en vriendschapsbanden smeden iedereen alom samen. ‘Kom,’ zegt ze, ‘Teppe, wij gaan daar beiden van hieruit eens een bougie branden, een licht opsteken.’