Spannend en gevoelig. Verhaal zit goed in elkaar.
Samenvatting
Op een kille avond in januari 1945 wordt het slaperige dorp Groensinge opgeschrikt wanneer er een geallieerd vliegtuig neerstort. Slechts één van de bemanningsleden, de Canadese Billy Young, overleeft de crash. Dat ene moment waarop het toestel neerkomt in een Hollands veld heeft grote gevolgen voor een aantal dorpsbewoners.
Maria Jacobs wordt gevraagd te helpen met het verzorgen van de gewonde vliegenier. Door hiermee in te stemmen komt ze uiteindelijk voor een bijna onmogelijke keus te staan. De laatste oorlogsmaanden zijn gevuld met haat en verraad, maar óók liefde. Helaas laat de bevrijding nog wel even op zich wachten… Bovenal rijst de vraag: is écht alles geoorloofd in liefde en oorlog?
Over de auteur
Carola Penterman (1987) is getrouwd en moeder van vier kinderen. Sinds haar jeugd schrijft ze korte verhalen over droomwerelden vermengd met realiteit. Al jaren droomde ze ervan ooit een eigen boek in handen te mogen hebben. Maar dan wel een boek dat ze zelf zo graag zou willen lezen. Dat het thema van dit verhaal de Tweede Wereldoorlog zou worden, was eigenlijk vanzelfsprekend door de affiniteit die Carola al heel jong met dit onderwerp had. Feiten en fantasie werden verwerkt tot de roman Breekbare Vrijheid.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464501155 / 978-94-645-0115-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 03-12-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 192
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
¨Daar! Daar moeten we links¨, zei Kees ineens uit het niets.
Het was een smal weggetje tussen hoge bomen door.
Nietsvermoedend staken ze de weg over, reden het zandpad op
en maakten een bocht naar rechts. Maria fietste achter Kees
aan, allebei probeerden ze de plassen te vermijden. Tot Kees
plots stopte. Ze reed bijna tegen zijn achterwiel aan, maar kon
uitwijken naar links. Haar adem stokte en ze kon niets
uitbrengen. Kees eveneens niet. Voor hen stond een
overvalwagen bij een boerderij. Blijkbaar hadden ze tijdens
een huiszoeking niets gevonden, want twee in groen geklede
mannen wilden juist in de wagen stappen toen ze Maria en
Kees in het vizier kregen. De jongste liet zich meteen weer uit
de wagen zakken en liep met grote passen in hun richting.
¨Kees, we moeten weg! Nu!¨, siste Maria met overslaande
stem. Meer dan de woorden uitbrengen lukte haar echter niet.
Ze zouden moeten omkeren en wegfietsen. Of simpelweg
rennen. Maar ze leek zich niet meer te kunnen bewegen. Kees
bedacht zich geen moment, liet de fiets met een klap vallen en
maakte rechtsomkeert. Hij zette het op een rennen, terug het
pad af, waar ze net zomaar in waren gefietst zonder verder na
te denken. De soldaat die al uitgestapt was zette het eveneens
op een rennen en had zijn wapen in de aanslag. Hij schoot
echter nog niet.
Het flitste aan Maria haar ogen voorbij. Ze sprak zichzelf toe:
Kees had niets belastends bij zich. Die moffen zouden haar
moeten hebben, nu rennen betekende voor hem dat ze zouden
denken dat hij iets op zijn kerfstok had. De tweede Duitser was
inmiddels naar Maria toe gelopen en ze had zich vrijwillig
overgegeven. Door angst was ze lamgeslagen. Haar benen
begrepen de opdrachten vanuit haar hersenen niet meer.