Onsterfelijk
een einde en een begin

De loopbaancursus had me op het spoor gezet van dingen die er in het
leven werkelijk toe doen. Mijn medecursisten waren allemaal ouder
geweest dan ik. Veel ouder. Ze zaten al middenin hun midlifecrisis en
bespraken met elkaar tot vervelens toe wat er nou echt belangrijk was.
Allerlei vreselijke verhalen kwamen voorbij, van vetes tussen zussen en
broers tot verongelukte levenspartners. Iedereen had zo zijn eigen reden
om op zoek te gaan naar ander werk, dat paste bij hun persoonlijkheid.
Meer betekenis, meer passie, minder stress. Hun verhalen herinnerden
me te veel aan wat ik zelf had meegemaakt en waar ik overheen pro‐
beerde te komen.
Langzaam daagde bij mij het besef dat die moeilijke ervaringen mis‐
schien mijn ware reden waren om de cursus te volgen en dat ik daarover
moest gaan schrijven. Ik had het alleen niet aan mezelf kunnen toegeven,
omdat het zo’n beladen onderwerp was. Niet iets waar je ‘even’ een
romannetje over schreef. Nee, wat mij bezighield was een universeel ge‐
geven, iets waar iedereen mee te maken kreeg, iets waar niemand om‐
heen kon.
Sterfelijkheid.
Daar wilde ik over schrijven, om met mensen te kunnen delen wat ik had
meegemaakt. De zorgen, het verdriet, maar zeker ook de mooie kanten,
want verrassend genoeg waren die er. Het zou voor mij een vervolg vor‐
men op het verwerkingsproces en kon mijn lezers helpen zich voor te
bereiden op een verlies, herkenning bieden, een gids zijn in een tot dan
toe vreemde wereld.
Sterfelijkheid.
Zelfs in mijn wildste dromen had ik niet kunnen bedenken, welke ver‐
strekkende gevolgen mijn besluit om dit boek te schrijven, zouden
hebben. Ik dacht dat ik mijn leven op de kop had gezet door schrijfster
te worden. Ha! Dat was slechts het begin.
Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen.