Chivington
De bankier, de belegger en het monster

Marcel Smit denkt een leuke hoed op de kop te hebben getikt in New York. Hij steelt er de show mee in de dealingroom van een grote Amsterdamse bank, waar de meest meedogenloze bankiers meestal de succesvolste zijn. Je moet over lijken kunnen gaan. Maar dan vallen er echt doden. Wat nam Smit eigenlijk nog meer mee?

Patrick Beijersbergen (1968) was jarenlang werkzaam in de financiële sector en schreef verschillende boeken over geld en beleggen. Met Chivington schetst hij hoe het er in de banksector in Nederland aan het begin van deze eeuw aan toeging. Over het waarheidsgehalte zei hij: 'De moorden zijn verzonnen, de rest is realistischer dan je zou hopen. En ik vrees dat er niet zo heel veel veranderd is, ook niet nadat deze sector met de Kredietcrisis tussen 2007 en 2011 de wereldeconomie liet instorten.'

Op weg naar Duitsland was dit het laatste stukje van de A12 waar je voorzichtig moet zijn, wist Marcel Smit. Zijn Ferrari 612 Scaglietti was een donkergrijze donderwolk op wielen. Bij Arnhem werd vaak gecontroleerd. Een boete was geen probleem, maar zijn rijbewijs was hij liever niet kwijt. Wanneer werd je rijbewijs ook alweer ingevorderd? Bij meer dan 50 kilometer per uur te hard toch? De beurshandelaar keek elke vijf tellen op zijn snelheidsmeter en direct daarna in zijn achteruitkijkspiegel, alsof de politie hem al op de hielen zat.
Het was druk, maar als iedereen een beetje fatsoenlijk rechts houdt, dan kan je af en toe toch even goed gas geven. Marcel zorgde ervoor dat de teller niet boven de 150 kwam. Straks, in Duitsland, zou hij weer 300 mogen. Op de bijrijdersstoel lag zijn hoed, een soort cowboyhoed. Opzetten kon hij hem niet, daarvoor was het dak van de auto te laag.
Rechts rijden, daar hebben Nederlandse automobilisten moeite mee. Niet voor niets zeggen de Duitsers dat NL voor ‘Nur Links’ staat. Marcel kon zich er ook geweldig aan ergeren als auto’s onnodig links bleven rijden. Je moet altijd naar rechts, of er nu iemand achter je rijdt of niet. Als hij zo’n rijdende blokkade zag opdoemen, remde hij niet af, maar reed hij er altijd vol gas naar toe. Meestal schuiven ze dan wel ijlings opzij, en als ze dat niet doen remde hij er pas vlak achter, toeterend of knipperend tot ze eindelijk naar rechts gaan. En altijd keek hij dan even in het voorbijgaan, om de angstige blik of de machteloze middelvinger te zien. Maar wat Marcel nog kwader maakte dan linksrijders was de automobilist die hem rechts passeerde terwijl hij zelf nog aan de bumper van zijn voorganger hing. Dan had hij pas weer rust als hij ook die rechts passerende auto weer achter zich had.