De Wespen

De wespen speelt zich af in het inmiddels verdwenen plaatsje Witla, aan de rivier de Maeter, dat vele karakteristieken deelt met klassieke Middeleeuwse Franse steden. Na het overlijden van zijn moeder ziet de tweeëntwintigjarige Bertrand zijn kans om aanspraak te maken op het familiefortuin waar zijn moeder jaren geleden afstand van heeft gedaan. Het fortuin en daarbij horend landgoed Swaen en Bodeck, waar Bertrand een klein, maar dierbaar deel van zijn jeugd heeft doorgebracht. Daar waar zijn lust voor geld en schoonheid geschapen is. Bertrands hebzucht en begeerte leidt hem vervolgens naar voortdurende ontevredenheid en gevoelens van vijandigheid naar de mensen rondom hem. De hang naar vrijheid en nietsdoen enerzijds en hebzucht anderzijds zorgt voor een schimmig dubbelleven.

Tjeerd van der Heide is in 1962 geboren te Spijkenisse. Hij leefde hier samen met zijn ouders, twee broers en twee zussen. Vanaf jonge leeftijd ging zijn interesse al uit naar schilderkunst, muziek en in het bijzonder poëzie en literatuur. Waar broers en zussen in vakantiedagboeken niet verder kwamen dan opsommingen over wat zij die dag hadden gedaan, schreef Tjeerd al de mooiste verhalen. Een ware woordkunstenaar. Op redelijk jonge leeftijd vertrok Tjeerd uit Spijkenisse naar Rotterdam, vervolgens Amsterdam en New York en uiteindelijk vindt hij zijn laatste plek op de Amstelveenseweg in Amsterdam, waar hij samenleeft met echtgenoot Wim. Ondertussen heeft Tjeerd Engels gestudeerd, werkt hij bij The American Book Center, heeft een moestuin en doet vrijwilligerswerk. Zijn leven blijft altijd gevuld met zijn liefde voor schrijven en literatuur. Als een eerbetoon aan zijn mooie leven, wordt nu zijn geschreven verhaal uitgebracht. Dit sprookjesachtige verhaal is een van de vele dingen die Tjeerd in zijn in zijn leven heeft gecreëerd. Tjeerd is in augustus 2016 overleden op vierenvijftigjarige leeftijd.

'Kom eens, kom eens, kom eens,' riep hij naar me. Hij gebaarde me de gang in zonder me te benaderen, naar een vertrek aan de overzijde van de hal. Diederik was nog gekleed in zijn buitenplunje. Hij banjerde rond in de veredelde schutkleuren die hem in het Swaensche bos onzichtbaar moesten maken, en moddervlekken reikten van zijn laarzen tot zijn gezicht, dat joviaal en enigszins triomfantelijk van mij naar een object in de kamer heen en weer schoot. De ruimte waarin hij me meetrok was zichtbaar zijn persoonlijke domein, een kamer waar de naar antiek hunkerende hand van Drusilla niet reikte, en waar her en der schetsen, gedroogde insectenskeletjes en andere schamele voorwerpen verspreid lagen, op tafels, over stoelen, op de tapijten, op het bed zelf.
Met een aantal algemene aanmoedigingen en complimentjes al in de mond keek ik de rommelige kamer rond, en Diederik wenkte me naar het raam. 'Hier, Bertrand--je zult je ogen niet geloven.' Op de marmeren vensterbank stond een grote glazen bak, rechthoekig. In het zwarte deksel zaten gaatjes, kleine ronde luchtgaatjes. Ik keek in de bak waar op de bodem wat aarde en takjes lagen--klaarblijkelijk geraapt in het bos--en kon mezelf er niet van weerhouden te schreeuwen toen ik Diederiks vangst zag.
Een halve wespenkolonie kroop rond in het herbarium, het krioelde ervan. Ze leken massaal ten prooi aan milde paniek. Ik kokhalsde en opende een raam om te ademen. De koude lucht ontnuchterde me.