Als de regen valt

Evarist Knoest, een man van 60 jaar, krijgt te horen dat hij terminale kanker heeft en zijn laatste dag op deze aardkloot meemaakt. Een verhaal van een man die stilaan afscheid neemt van de wereld, die het idee dat hij terminaal is alleen torst. Vanaf het ogenblik dat hij te horen krijgt dat hij nog maar een jaar te leven heeft, voelt hij een immense druk op zijn schouders. Het is verschrikkelijk zwaar om zijn geheim mee te dragen, zeker omdat hij de personen rond hem niet inlicht. Hoe verloopt zijn verdere leven, hoe gaat hij om met de druk en wat heeft hij allemaal meegemaakt? Wat doet kanker met een mens? Een verhaal over zijn laatste dag.

Thomas Schuermans, een vader van drie kinderen, leerkracht en levensgenieter, vond de kracht om zijn passie voor literatuur om te zetten in een boek. Al sinds zijn zestiende startte Thomas met het schrijven van columns en kortverhalen en werkte hij mee aan het radioprogramma Analfabeet, een literatuurprogramma op Radio Scorpio, Leuven (2000 - 2006). Thomas schreef al twee biografieën voor zijn vrienden en combineert graag waargebeurde feiten met verzonnen verhaallijnen. Het idee om met dit boek te beginnen rijpte bij Thomas toen bij de vader van zijn beste vriend kanker was vastgesteld.

“Tist, wat staat er in de brief van de dokter?”

Margaretta probeerde het voor de zoveelste keer om te weten te komen wat het verdikt was. Welke ziekte hij had meegebracht van hun reis.

“Niks speciaals, Marga, gewoon dat ik wat te weinig witte bloedcellen heb en dat ik moet rusten, veel rusten, goed eten en medicamenten nemen om mijn bloedwaarden terug op peil te brengen. Niets om ongerust over te zijn.”

Margaretta vertrouwde het hele zaakje niet. Vanaf het moment dat de brief was toegekomen, had ze hem op de eettafel gelegd en gewacht tot Evarist naar beneden was gesukkeld. Hij had de brief zien liggen, maar schonk er geen aandacht aan en was doorgelopen naar de keuken. Margaretta was hem gevolgd en had de brief ostentatief op de keukentafel neergelegd.

“Mag ik een kopje koffie?”

Terwijl ze de koffie aan het uitschenken was, bleef de brief onaangeroerd op de tafel liggen. Zwijgend ging ze tegenover hem zitten. Na een kwartier kon ze het niet langer volhouden.

“Ga je hem niet openmaken? Wil je niet weten waardoor je je zo slecht voelt?”

Evarist had enkel zijn schouders opgehaald en had eens ongeïnteresseerd naar de enveloppe gekeken.

“Het zal wel niks zijn, waarschijnlijk een Chinees griepje of zo. Ik zal er straks eens naar kijken!”

Hij nam de brief en stak hem in zijn achterzak. Margaretta keek verbouwereerd naar hem, maar zweeg. Ze kende hem al langer dan vandaag en wist dat hij zo’n dingen liever alleen behandelde, dat hij die zaken liever eerst zelf wou verwerken, laten bezinken alvorens het aan de grote klok te hangen. Ze had ook wel gezien dat hij zich, dankzij de medicatie die hij op regelmatige basis nam, steeds wat beter en beter voelde. Er waren slechtere dagen. Dagen dat hij er helemaal niet zo goed uitzag, maar die waren er gelukkig minder dan de goede dagen.