Het covidium

Het covidium is een ondenkbaar toekomstbeeld van de periode van Covid-19. De achttienjarige Asim, opgegroeid in tijden van corona, wordt geconfronteerd met het virus en de gevolgen ervan. Hij heeft nooit het 'normale' leven van vroeger gekend en moet al snel volwassen worden. Asim wenst dat hij op een dag kan leven in een wereld zoals het hoorde te zijn. Maar die wereld is nog lang niet in zicht want terwijl hij zich aan de strenge maatregelen probeert te houden, zet ook een natuurramp zijn wereld op z'n kop. Zijn vriendin Rana verdwijnt nadat een aardbeving plaatsvond. Vol wantrouw gaat hij naar haar opzoek. Is ze echt het dode meisje onder het puin of is er meer aan de hand?

Ameline Vandewalle (2004) is geboren in Lochristi en heeft drie zussen. In 2014 deed ze mee aan 'The Voice Kids in België' want ze houdt dan ook heel erg veel van zingen. Naast zingen, schreef ze al een paar liedjes en gedichten. Schijven bleek haar passie en uitlaatklep te zijn. Zo schreef Améline haar eerste boek dat in 2020 uitkwam. Ze hoopt dat ze op die manier mensen kan inspireren.

Mijn spieren spannen zich aan. Ik sla mijn vuist tegen de muur en schop mijn voet met volle kracht tegen mijn bed. Het doet geen pijn. Ik heb het gevoel los te zijn van mijn lichaam, maar ben nog gedeeltelijk aanwezig. Ik wil aanwezig zijn. Ik wil de pijn voelen. Laat me voor één keer geen wezenloos wezen zijn. Ik wil wenen en al mijn gespaarde tranen eruit janken. Al die tranen die ik verdomme steeds binnenin hield omdat ik volwassen moest zijn. Ik heb het schijt aan alles en iedereen. Ik krimp ineen en ga op de grond zitten. Mijn hoofd in mijn armen. Ze zeggen dat je sterker wordt als je veel meemaakt. Ik wil voor even niet sterk zijn. Sterk zijn, maakt je blind voor de kleine, idiote tegenslagen in het leven. Het zorgt ervoor dat je ze gaat appreciëren. Ik wil die kleine, idiote tegenslagen helemaal niet aanvaarden, want dan heb ik geen hart. Dan zou helemaal niets me nog raken en zou ik emotioneel verdoofd zijn tegen mijn leed. Het is net als een onschuldige gevangene achter tralies, die juist doordat hij opgesloten zit, begint te geloven dat hij daadwerkelijk schuldig is aan iets. Ik wil niet steeds opnieuw tegen mezelf zeggen dat het goed komt en dat het weer eens één van de vele tegenslagen is. Ik heb mezelf al te vaak getroost. Ik wil niet dat het went. Ik wil er verdomme niet mee leren leven. Ik wil pijn ervaren zoals een peuter het ervaart als die voor de eerste keer valt. Ik haat mezelf, want toch geef ik geen kik. Ik ben boos op mezelf omdat ik niet voel wat ik wil voelen. Het doet juist meer pijn van geen pijn te voelen op dit moment. Ik wil mezelf slaan. Slaan tot ik schreeuw. Schreeuwen tot ik de pijn voel. Al is het maar voor even. Ik wil pijn voelen tot ik uitgeput ben. Zodanig uitgeput dat ik besef dat ik leef. Dan pas ga ik slapen.