Ik red ons
een bijna liefdesverhaal over drugs en prostitutie, liefde en hoop

'Ik red me wel' is één van de eerste zinnen die Herbert leert in Franstalig België en het wordt het motto van Herbert en Marjolein terwijl hun wereld verpulverd. Een wereld die wordt gedomineerd door leugens, liefde en woede. Een wereld waarin hij de schijn weet op te houden, door het kleine dorpje vlakbij Namen kuiert en vrolijk fluitend boodschappen doet bij in dat kleine dorpswinkeltje om de hoek. Maar hun dagelijkse boodschappen liggen niet bij Chantal in het winkeltje en ze worden niet afgerekend met alleen maar Belgische Francs. In Brussel worden ze heel anders afgerekend. Machteloos moet Herbert toekijken hoe alles wegglijdt, maar net als het lijkt alsof alles kapot is en niets meer kán, gloort er hoop aan de horizon

GerJan Regtop is een veelschrijver. Na een carrière in de psychiatrie stapte hij over naar de internationale handel en belandde uiteindelijk in de journalistiek. België werd zijn nieuwe thuisland en van daaruit stuurde hij talloze verhaaltjes de wereld in. Na wat korte zijsprongetjes naar het theater met shows als 'Luier Dan Pampers' (1998) en 'GJ Blijft Hangen!' (2000) en de serieuze journalistiek bij 'de Eeclonaer' (1998 – 2001) keerde hij terug naar zijn verhaaltjes. En altijd bleef die ene wens: een 'echt' boek schrijven. Sinds kort woont hij weer in Nederland en na talloze revisies is dan eindelijk 'ik red ons wel' afgemaakt. Het is zijn verhaal, verteld op zijn eigen, unieke manier.

Ze had me niet wakker gemaakt. Ik had het kunnen weten, natuurlijk. Marjolein was een meester in het ongemerkt uit bed glippen. Tot zover het brave oppassen op een meisje dat wilde afkicken. Tot zover het afkicken... Ik vloekte hartgrondig toen ik zag dat mijn fototas was verdwenen. Marjolein zou een paar honderd gulden kunnen vangen voor de dure camera en de lenzen en dus had ze daarvoor gekozen. Ik kon alleen maar glimlachen toen ik zag dat ze ook de radio had meegenomen. Die zou misschien een half glaasje bier opleveren, maar ondertussen zat ik zonder muziek. Voor de zoveelste keer – nee, voor de láátste keer – nam ik me voor dat het niet meer zou gebeuren. Ik zou haar er niet meer in laten en ze zou niet meer de kans krijgen om nog iets van mij te stelen. Het was afgelopen met Marjolein! Ik had een bedrijfje te runnen en daar moest ik mijn energie in steken. Ik moest klanten werven en ik moest wijnen verkopen. Ik moest de boel in orde maken om zelfstandige te worden en ik moest voor mezelf gaan zorgen. Dat was precies wat ik zou doen. Het avontuur Marjolein was voorbij. Ze was al die tijd een meisje uit het dorp dat mijn vriendin was, maar nu was ze niet meer dan een meisje uit het dorp. De mensen zouden er wel aan wennen dat dat meisje niet meer met d'n 'Ollander vree. En misschien zou ik er ook wel aan wennen. Ik ging nog wel even terug naar de slaapkamer en kon zelfs lachen toen ik het zag. Marjolein dacht dat ze dingen moest stelen waar een stekker aan zat. De wekkerradio was een waardeloos ding op batterijen en dus had ze die laten staan. Het kostte wat moeite om het roostertje voor de speaker los te pulken, maar daar achter zat een stijf opgerold bundeltje bankbiljetten verstopt. Die veertigduizend franc had ze dus niet gestolen...