26 december 2020
Tweede Kerstdag
Wat een geschenk dat ik haar mag opzoeken! Ik word in het isolatiepak geholpen met masker, bril, handschoenen, hoofdkapje. Ik moet op anderhalve meter afstand blijven. Dan waarschuwt de verzorgende me ineens dat Antoinet aan de zuurstof ligt. Mijn hart staat stil. Wat is er gebeurd? En waarom wist ik hier niets van? Het blijkt dat haar bloed vanmorgen een veel te laag saturatiegehalte had en dat ze moeite had met ademen.
Antoinet leidt me zelf af van de schrik. Ze ligt op haar rug te grinniken en zo nu en dan te neuriën. Hoor en zie ik het goed? Ze is onrustig, schuift helemaal naar beneden in haar bed. Maar ze herkent me, ook al heb ik dat pak aan en dat masker op. Even lacht ze naar me. We hebben contact!
Ze wijst en gebaart veel. Ik begrijp dat ze me wil laten weten dat ze het druk heeft. Op een gegeven moment lijkt ze met grote kracht een grote bal van zich af te duwen. Wat is ze nog sterk! Ze ziet er zo smalletjes uit, met holle ogen, een spits gezichtje en met zulke magere armen. Wat is ze ziek! Haar bloedwaarden zijn nauwelijks verbeterd en ze heeft flinke koorts.
Toch is de sfeer licht en opgewekt. Ze grinnikt zo nu en dan en neuriet. Voor corona deed ze dat ook al incidenteel. Wat is er een wonderlijk verschil tussen haar geestelijk en haar lichamelijk welzijn. Zou er in haar wereld mooie muziek zijn? Het is voor mij duidelijk dat ze in een andere wereld verblijft. Ze heeft het er goed, ze ziet er vredig uit. Ik maak me met moeite van haar los.