Verwantschap
Onvoorziene gevolgen van een zoektocht naar stamboom en DNA

Verwantschapsonderzoeken, horizontaal naar levende verwanten en verticaal naar voorouders, via archieven en op basis van DNA is een populaire bezigheid. Het drijft ook letterlijk de hoofdpersoon van deze roman. Dat levert boeiende verhalen op. Maar het is, zo blijkt, ook niet helemaal ongevaarlijk. Het rakelt zaken uit het verleden op en ook zijn DNA-uitslag triggert mensen die niet meteen de beste bedoelingen hebben. Hij wordt om een onbekende reden achtervolgd van Denemarken tot Israël en via Griekenland tot aan een klein Duits dorp vlakbij de Nederlandse grens. Het is heel vervelend en een direct gevolg van zijn excessieve navorsingen, maar uiteindelijk misschien wel nodig voor de hoofdpersoon om een hoofdstuk af te kunnen sluiten en opnieuw te kunnen beginnen.

Jan Wezendonk studeerde onder meer geschiedenis in Nijmegen. Onderzoek naar zijn eigen afkomst fascineert hem. Zeker in een tijd met veel digitaal bereikbaar archiefmateriaal en de mogelijkheid om op basis van DNA nog verder te komen. Zijn onderzoekjes leverden hem leuke anekdotes op uit kerkboeken, die direct aanleiding vormden voor deze roman. De uitdaging was om de plots in zijn hoofd op papier te krijgen in een coherent verhaal. Zijn eigen vakantie-ervaringen vormen de decors in het boek. Een van zijn verre voorvaderen is de hoofdpersoon in de verhaallijn uit de 17e eeuw. Een verzonnen nazaat ervan is dat in het huidige tijdsgewricht. Die heeft wat weg van de schrijver, maar is hem niet. De schrijver kreeg wel de smaak te pakken met deze roman en is al onderzoek aan het doen voor een volgend boek. Niet over afstamming, maar over parapsychologie.

Johannes kon zijn blijvende gejaagdheid van het moment niet goed verklaren. Niet meer gewend aan vrije tijd? Hij voelde zich net als een van die nerveuze personages bij Couperus of Emants. Hij was nerveus over het congres van volgende week en vooral over wie hij daar ging ontmoeten. Geen idee waarom. Al was zijn voorgevoel vaak wel terecht en hij had ook allengs geleerd daar meer naar te luisteren. Hij had via de webmail van My Heritage al een aantal contacten gelegd met mensen die hij daar zou zien. Daar zaten ook wat vreemde mails bij. Van mensen die redelijk amicaal deden, ofschoon hij ze totaal niet kende. Er was zelfs familie bij, zij het erg in de verte. Daar werd je via de site op gematched. Althans, als die hun DNA hadden laten onderzoeken. Natuurlijk had Johannes zelf dat ook gedaan. Tweede en derdegraads neven en nichten leverde dat op, uit tientallen landen, met 2,5% tot 0,9% gedeeld DNA op acht of minder segmenten. Johannes was er door gegrepen en had zelfs een uitgebreidere test laten doen. Nu via 46Each. Het was nu wachten op de uitslag van het volledig genoom onderzoek. Dat zou ongeveer een maand duren. Heel spannend vond hij het.

Johannes had het niet gelaten bij onderzoek vanachter zijn computer en op basis van zijn DNA. Hij had zeer intensief speurwerk naar zijn familie gedaan via alles wat er aan archiefmateriaal voorhanden was. Dat was de reden geweest van zijn bezoek aan het kleine Catharina-kerkje in Grietherbusch. Hij had de inscriptie gezien van de oude Johannes, boven de kerk. ‘1608 primo pastore Joanne de Baey’ stond daar te lezen. Mooi dat er een soort eerbetoon was aan zijn verre voorvader.