Een stukje hemel op aarde
Een spannend fantasy avontuur

Het leven van Raphaël staat op zijn kop, wanneer hij per ongeluk deel wordt van een gevecht in het verboden woud. Hij ziet dingen die geen ander mens kan zien en hij ontdekt een wereld die al meer dan 3000 jaar verborgen is gebleven voor de mensen. Soraya houdt Raphaël goed in de gaten, en merkt al bijna meteen dat hij in gevaar verkeert. Ze besluit hem te helpen; als wachter is dat haar plicht. Ze raken verstrikt in een bloedstollend avontuur, wat levensgevaarlijk blijkt te zijn. Soraya vraagt zich al snel af : Is het helpen van een simpele kunstenaar het echt waard om alles voor op het spel te zetten?

Julia Sweep (2002) heeft al sinds kleins af aan een grote passie voor schrijven. Ze heeft, zoals ze dat zelf noemt ‘een verhalenfonteintje’ in haar hoofd. Ideeën genoeg, en aan fantasie geen gebrek. Het liefst schrijft ze fantasierijke verhalen, waarmee ze aan de werkelijkheid ontsnapt. Ze verliest zichzelf in die andere wereld en kan zich uitstekend verplaatsen in de personen die in het verhaal voorkomen.

‘Wat doe je hier?’ vraag ik dreigend.
De temperatuur om ons heen daalt bij het uitspreken van die ijzige woorden.
‘Het evenwicht is verstoord, dat weet jij ook wel,’ zegt hij koud terug.
Er gaat een rilling door me heen, hij moet hier weg. Ik kan hem niet in de ogen kijken, niet na wat er gebeurd is.
‘Hoe weet ik wat jij met hem wil doen? Misschien is de Nachtwereld wel niet veilig als jullie hem onder je hoede hebben,’ vervolgt hij met een arrogante stem.
Ik huiver, ik heb al mijn kracht nodig om niet in te storten, het vraagt te veel energie van me. Er komen heel veel beelden mijn hoofd instromen, beelden die ik altijd probeer te verdringen, maar ze komen allemaal mijn hoofd weer instromen bij het zien van zijn gezicht en het horen van zijn stem. De onbeschrijfelijke pijn vindt zich een weg door mijn lijf naar mijn hoofd, ik wil het liefst gillen, huilen, schreeuwen, maar dat doe ik niet. Ik kijk hem in plaats daarvan onbewogen aan, mijn gezicht vertoont geen enkele emotie.
‘Ga weg,’ zeg ik, mijn stem klinkt zo rustig dat het eng is.
De temperatuur om ons heen blijft dalen, om mij heen hoor ik dat de vorst de bladeren laat bevriezen.
‘Je hoort hier niet meer thuis.’
Terwijl ik het zeg, komen er wolkjes uit mijn mond.
‘En kom nooit meer bij mij of mijn broers in de buurt, want de vol-gende keer dat ik je tegenkom, vermoord ik je.’