Over leven met mijn eetstoornis

Gevangen in de armen van een eetstoornis. Zo verstrikt raken dat je opgenomen moet worden in een kliniek. Hoe kan dit de werkelijkheid zijn? Ben je echt zo ziek? Gaat dit echt over jou?
Je moet vechten voor je leven en los zien te komen van de eetstoornis. Vallen, opstaan en vooral door blijven gaan, maar hoe vecht je tegen iets wat niet tastbaar is? En hoe ga je om met de angsten die je ervaart? Hoe ga je in tegen iets wat sterker lijkt dan jij zelf?
De strijd lijkt eindeloos en soms te zwaar want de eetstoornis is slim en probeert je leven over te nemen. Hij streeft naar perfectie net als jij, maar misschien ben je al goed zoals je bent.

Carmen Kweekel is geboren in Brielle en woont daar momenteel nog steeds. Haar passie ligt in de paardensport en daarnaast houdt zij van random avonturen beleven. Carmen schrijft al van jongs af aan maar door onzekerheid heeft zij nooit eerder de stap genomen om haar werk naar een uitgever toe te sturen. Als Carmen geen spreektaal kent voor haar gedachten en gevoelens, schrijft ze deze op in gedichten of teksten. Tijdens haar opname in een eetstoorniskliniek wist Carmen dat ze hier een boek over wilde gaan schrijven. In de kliniek hield zij een dagboek bij omdat ook daar schrijven haar hielp. Carmen schrijft over haar strijd tegen een eetstoornis, perfectionisme, angst en haar opname. Ze geeft een kijkje in haar hoofd. Met het schrijven van dit boek hoopt ze mensen te kunnen inspireren om zelf ook open te durven zijn over de struggles uit hun leven. Het allemaal alleen doen is te zwaar en dat hoeft ook niet. Dit is Carmens eerste boek en ze hoopt in de toekomst meer van haar verhalen en ervaringen te kunnen gaan delen met de wereld.

Ik wil beginnen met mijn boek, maar hoe begin je aan zoiets? Er zit zoveel chaos in mijn kop dat ik niet eens meer weet waar ik moet beginnen met schrijven. Ik ga naar mijn paard toe, want daar vind ik nog het meest mijn rust. Ze heeft vandaag vrij, dus ik ga lekker even bij haar in de paddock zitten, dan kan zij haar ding doen en dan kan ik gaan schrijven. Vaak komen er wel gedachten in mij op als ik er even voor ga zitten, alleen die tijd ontbreekt me meestal.

Ik ben inmiddels op stal aangekomen en mijn paard loopt snuffelend door de paddock heen, op zoek naar een plekje om te gaan rollen. Ik plof neer in het zand en daar komen mijn eerste gedachten al, dus ik begin maar gewoon met schrijven en ik zie wel wat het wordt.

Wat als je in de auto zit en je probeert met al je kracht te remmen? Je trekt aan de handrem en met je voet duw je de rem zo hard mogelijk in, maar de auto stopt niet, sterker nog, hij gaat zelfs harder.

Wat als je in een drukke ruimte zit vol met mensen? Je ziet hun monden bewegen, maar je hoort geen geluid, toch praat iedereen maar door, waarom hoor je dan niets?

Toen ik mijn paard, My Way, liet inslapen, mocht ik, na dat gevraagd te hebben, naar haar hart luisteren net voor ze de laatste prik zou krijgen. Ik mocht de stethoscoop van de dokter lenen en ik lag bij haar in het gras. Zij in een diepe slaap en ik honderd procent bewust aanwezig in het moment. De dokter wees aan waar ik de stethoscoop moest houden en in één klap leek ik in een andere wereld te zijn, één met My Way. De laatste slagen van haar hart kon ik samen met haar voelen kloppen, onregelmatig en zwak, maar tegelijkertijd sterk genoeg om elke slag te horen en door mijn eigen lichaam heen te kunnen voelen.

Nadat zij haar laatste prikje kreeg en haar laatste adem uitblies mocht ik nogmaals luisteren. Dit keer hoorde ik geen hartje meer kloppen. Er was dit keer geen geluid, maar toch tegelijkertijd ook wel. Het klonk alsof ik mijn hoofd onder water hield in een zwembad, mij afsloot van alles om mij heen, afgesloten van de buitenwereld. Het enige wat ik hoorde, was een soort gedempt geluid in een grote donkere leegte. Dat gaf een gek gevoel vanbinnen. Alsof je midden in een bloemenveld staat, waarin wel honderd verschillende bloemen groeien in alle kleuren van de regenboog, maar na een keer knipperen zijn alle kleuren weg en alle bloemen dood. Je begrijpt er niks van. Zo zijn er nog een miljoen andere dingen op de wereld die ook onbegrijpelijk zijn. Onbegrijpelijk, onrealistisch, onnodig of random.

Zo noem ik het meestal, random, random vragen, random gedachten, random angsten. Maar bestaat random eigenlijk wel? Ik weet het niet. Net zo goed als dat ik niet weet waarom ik mijzelf tot zo’n probleemkind heb ontwikkeld. Of beter gezegd, probleemvolwassene, want ondanks dat ik mij vaak nog niet zo gedraag, val ik toch echt in die categorie nu.