De eigengereide Yalena begint in Honduras een speurtocht naar haar vader. Haar moeder, met wie ze in een lemen hutje woont, zwijgt in alle toonaarden. Wanneer Yalena zelf in haar verleden begint te graven haalt ze zich de woede op de hals van een boosaardige pastoor.
“Het lijkt wel of je iets verbergt, ma. En Sergio ook. Waarom trekt hij eigenlijk zo met zijn rechterbeen? Het lijkt wel of het stijf is.”
“Omdat hij als jongen een enorme smak heeft gemaakt toen hij van de trap viel. En de arts had zijn been niet goed gezet.”
“En waarom praat hij anders?”
“Hoe bedoel je? Hij praat toch gewoon Spaans?”
“Hij gebruikt soms Argentijnse woordjes. Net als jij. Die kent niemand hier.” Luz kreeg het steeds benauwder. Misschien had Hugo toch gelijk. Ze hadden die reis naar Honduras wellicht beter niet kunnen maken. “Tijdens mijn vrijwilligerswerk in het armenhospitaal leerde ik hem Argentijnse uitdrukkingen en zo. Hij vindt het denk ik leuk om ons te laten zien hoeveel hij er nog kent.”
Na een middelbare schoolopleiding in Vlaanderen heeft Bas Wiersma bedrijfskunde gestudeerd aan universiteit Nyenrode. Daarna is hij appartementen gaan verhuren in de Franse Alpen, waar hij jarenlang gewoond heeft en volop van zijn liefde voor ski en sneeuw heeft kunnen genieten. Omdat zijn werk in de Alpen seizoensgebonden was, kon hij elke zomer maandenlang over de wereld zwerven. Zo kwam langzaam – en min of meer per ongeluk - de kern van zijn leven in Honduras te liggen. Daar werkt hij sinds 2002 met seksueel geëxploiteerde meisjes, drugsverslaafde straatkinderen, en de allerarmste vrouwen van de stad El Progreso. Om de lokale organisaties te ondersteunen heeft Bas in 2003 Stichting Homeless Child opgericht. Sindsdien is via deze stichting in Nederland ruim 3 miljoen euro geworven.
|