Ik heb Kanker

Eugenie de Douwe laat in haar verhaal zien dat begrip, liefde, aandacht en ondersteuning belangrijke factoren in het leven zijn. Zeker als zich een ernstige ziekte aandient, waarbij de afloop onzeker is. Zij heeft deze steun mogen ervaren, en daardoor heeft zij extra kracht ontvangen om het gevecht tegen de kanker aan te gaan. Het samen kunnen delen van wanhoop, verdriet, angst en momenten van paniek, hebben haar erkenning en verlichting gebracht. Zo kunnen alle betrokkenen deze periode van ziekte ervaren als een intense, energievretende, maar vooral ook waardevolle tijd.

"In mijn tienerjaren schreef ik al gedichten. In 1985 werd in een tijdschrift gevraagd om een gedicht over je moeder te schrijven. Ik pakte pen en papier, ging in een gemakkelijke stoel zitten, en schreef in één keer een gedicht van 19 coupletten. Sindsdien ben ik vele gedichten blijven schrijven die plots in mij opkwamen. In 1998 volgde ik een cursus autobiografisch schrijven en ging ik verhalen schrijven, waaronder een kabouterverhaal voor mijn zes kleinkinderen. In 2005 ben ik geopereerd aan darmkanker. Mijn belevenissen en ervaringen uit die periode heb ik aan het papier toevertrouwd."

Om tien voor vijf gaat de telefoon: Het is internist Dr. M. Met de internist?, flitst het snel door me heen. Waarom belt hij? Ik zal het gauw genoeg weten. "De foto die 16 juni van uw darmen is genomen - en ook de CT-scan - hebben we bekeken en we hebben gezien dat er een serieuze afwijking in uw dikke darm zit." "Wat houdt dat in? Is het kwaadaardig?" "Weten we nog niet. U bent een vitale vrouw en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed zal komen, en daar zal aan gewerkt worden." Ik sta helemaal te trillen en dat zeg ik hem ook. "Ik vind het ook niet leuk u dit te moeten vertellen. Ik heb me in allerlei bochten moeten wringen om een afspraak te kunnen maken voor een coloscopie. Deze zal op 15 juli plaatsvinden. Mijn secretaresse zal u telefonisch verdere afspraken doorgeven." "Dag dokter en bedankt voor het bellen." Bedanken voor zo’n telefoontje? Met mijn handen tegen mijn hoofd loop ik door de kamer te ijsberen. Wat moet ik doen, ik wil het kwijt, moet het aan iemand kunnen vertellen. Will, medebewoner van onze woongroep? Neen, die heeft het zelf al zwaar genoeg; zij wordt binnenkort geopereerd voor longkanker. Mijn zonen Geert, Hans en Rob? Het zal voor hen ook schrikken zijn en hun leven een andere wending geven. Ik bel ze alle drie en huilend vertel ik het zojuist gehoorde bericht en vraag of ze ‘s avonds willen komen. Even gaat door mijn hoofd: ik wil naar mijn vader en moeder ­ waar ze ook zijn - om het hun te vertellen, ik wil weer even kind zijn. Want bij wie kun je beter terecht dan bij je ouders? Maar gelukkig maken ze dit niet mee met hun derde dochter, de enige die nog in leven is.