Nooit meer samen

Op 16 maart 2008 veranderde ons leven voorgoed. Op deze dag overleed plotseling mijn man en onze vader. Een enorme schok en grote verwarring overviel ons. In een poging alles op een rijtje te krijgen en te kunnen verwerken, ben ik gaan schrijven. Een proces van bergen en dalen. Goede momenten afgewisseld met momenten waarop ik het allemaal niet meer weet. En vooral mijn worsteling met het rouwproces op zich. Rouw schokt je in heel je wezen. Bestaat er eigenlijk wel zoiets als ‘normale rouw’? Maar ook: zal ik ooit weer een nieuw evenwicht en een nieuw toekomstperspectief kunnen vinden?

In 1985 ben ik (1964) getrouwd met Berend en samen kregen we vier kinderen. Behalve de opleiding als kleuterleidster en leerkracht basisonderwijs heb ik in 2006 nog een diploma orthopedagogiek gehaald. Van jongs af aan schrijf ik graag over dingen die mij bezighouden. Het is voor mij een manier om gevoelens en gedachten op een rijtje te krijgen. Ook in mijn werk met jonge kinderen en hun ouders gebruik ik dit graag als communicatiemiddel.

Het is Berends verjaardag vandaag en iedereen om me heen leeft mee. Heel veel mensen op het werk wensten mij sterkte voor vandaag, heel lief maar ik heb niet het gevoel dat ik het nodig heb. Vanaf het begin heb ik namelijk niets bijzonders met speciale dagen. Eerst dacht ik dat dat misschien nog wel zou komen, maar ik heb het gewoon niet. Ik zag dan ook totaal niet tegen vandaag op, ik zag hooguit op tegen al die aandacht. Ik had gewoon zin in een lekkere vrije dag. Maar ik heb zo veel lieve mensen om me heen, dat iedereen vond dat er even aandacht aan geschonken moest worden. Dus had ik vanmiddag het huis vol met mensen die allemaal maar even aanwipten met een plantje of iets lekkers. Zo lief allemaal en zo veel lotgenoten zouden dit graag willen, en ik? Ik voel me zo'n ondankbaar wicht, ik baalde voornamelijk dat mijn vrije dag op deze manier alsnog druk werd. Het was net een gewone verjaardag en ik houd helemaal niet zo van verjaardagen vieren. Ik heb niets laten merken, want menigeen zou chagrijnig zijn als niemand er aandacht aan besteedde. Het valt voor een buitenstaander ook niet mee om het goed te doen. Er staat overal dat je er gewoon moet zijn voor mensen die zo'n verlies geleden hebben en dat je aandacht moet hebben voor moeilijke dagen. Dat doet mijn omgeving dus netjes en vol liefde, en dan treffen ze net iemand die liever lekker haar eigen gangetje gaat. Eigenlijk ben ik dus wél dankbaar voor al die lieve mensen, maar ik ben blij dat ik nu vanavond lekker met een boek op de bank kan kruipen. Ik heb inmiddels ook hoofdpijn, omdat ik van de week al niet zo fit was en nu weer bij moet komen van de drukte. Een drukte die overigens maar twee uur van de dag duurde. Ik ben ook wel een zeur en voel me dus ondankbaar.