Artemis' wraak
Deel 1 - Machtswellust, roofkunst, sterfgevallen en liefdes - Niets is wat het lijkt

De ambitieuze documentairemaakster Susanna wordt uitgenodigd de mediaschuwe Duitse aristocraat Egbert Von Berg Meyer te interviewen. Wat in eerste instantie slechts een oppervlakkig gesprek over zijn kunstverzameling dreigt te worden, ontpopt zich al snel tot een project met meer verrassingen en sinistere ontdekkingen dan zij had kunnen voorzien. Von Berg Meyer blijkt zijn dagen te vullen met La Societé; de herensociëteit die haar thuis kent op zijn chateau in de Oostenrijkse Alpen. Niks is echter wat het aan de buitenkant lijkt te zijn, ontdekken Susanna en haar stagiair Prashant al snel. Het netwerk voor de elite is niet zonder reden onttrokken aan het oog van het grote publiek. Ministers, CEO’s, blauw bloed, exclusieve kunstwerken en de verleidingen van drank en vrouwen zijn de ingrediënten van de sociëteitsavonden. Toch lijkt zelfs dat een façade te zijn.

Een dodelijke val van een Parijs’ balkon is het begin van een serie gebeurtenissen die gelinkt blijken te zijn aan Von Berg Meyer en zijn entourage.

Een verhaal over complexe familieverledens, liefdesrelaties, bedrog, obscure kunsthandel, de zucht naar geld en de verslaving aan macht en aanzien.

Michiel Beekman (Amsterdam, 1976) is volgend op zijn studie economie (Vrije Universiteit te Amsterdam) en na enkele jaren op de Griekse eilanden als duikleraar te hebben gewerkt in de financiële wereld beland. Zijn officieuze schrijversdebuut beleefde hij echter als dertienjarige brugklasser met een naar eigen zeggen ‘bijzonder onverwacht spannend thrillertje’ van krap vier pagina’s. De toen al direct ervaren euforie van het met woorden kunnen creëren van een eigen werkelijkheid bleek verslavend. Vele jaren en diverse artikelen, zakelijke verhandelingen en nog onafgeronde manuscripten verder is zijn officiële schrijversdebuut met de trilogie Artemis’ wraak een feit.

Met enige verbazing had Von Berg Meyer kennis genomen van de hoeveelheid informatie die Robert had weten te vergaren over de leden van La Societé. Zijn rechterhand was voortvarend te werk gegaan en leek hun volledige doopzielen te hebben gelicht. Hoe hij een en ander boven water had weten te krijgen was Von Berg Meyer een raadsel, maar feit was dat er weinig geheimen meer leken te bestaan omtrent zijn gasten. Een verdwaald strafblad, buitenechtelijke affaires, vermoedens van zwart geld of andere duistere praktijken, het leek of alles zo voor het grijpen had gelegen voor degene die het wilde vinden.

Sommige leden leidden een leven waarbij de grenzen van het toelaatbare werden opgezocht. En soms overschreden, publiekelijk. Robert besefte dat maar al te goed. Veroveringen en prestaties tellen pas mee als ze met derden gedeeld kunnen worden immers, ze ontlenen hun status daar aan. Legaal of niet, ethisch of niet. Welke overwinning is nog interessant als niemand er voor applaudisseert?
En precies dat gegeven maakt de mens zwak. Zolang het publiek zich beperkt tot de eigen inner circle, een plek waar nog op ongeschreven regels over geheimhouding kan worden teruggevallen, zijn er geen problemen. Het creëert een wereld waarin veel lijkt te kunnen, een wereld gebaseerd op schijnveiligheid, een verondersteld vangnet dat alleen nog nooit getest is hoeven worden. Het was de fundering onder veel relaties zelfs. Verklap jij mijn geheimen niet, dan verklap ik de jouwe niet. Het overtreden van die regel heeft in potentie zulke desastreuze gevolgen dat niemand zijn vingers eraan durft te branden. Ministers die weet hebben van elkaars doofpotaffaires, zakelijke contacten die weet hebben van elkaars fiscale constructies en vrienden die weet hebben van elkaars slippertjes. Het openbaren ervan leidt onmiddellijk tot een tegenreactie en onthullingen over de onthuller zelf. Twee kernmachten met de potentie elkaar te vernietigen en daarmee gebaat zijn bij de status quo.