Herfst
Liefde in tijden van redeloosheid

Chantal en Werner ontmoeten mekaar door een dom toeval. Die gebeurtenis leidt tot een relatie, die zich geleidelijk aan ontwikkelt tot een passionele liefde. Tijdens hun zoektocht naar mekaar genieten ze van de leukere dingen van het leven. Eén na één vallen de sluiers van hun eigen levenservaringen. In intense gesprekken over maatschappelijke onderwerpen en existentiële thema’s tasten ze de grenzen af van waarheid en leugen, van hypocrisie en integriteit, maar ook van schoonheid en harmonie. Herfst is een verhaal van liefde en lijden, een confrontatie met het ouder worden, een ode aan kunst en cultuur, een betoog tegen onredelijkheid en dogmatisme.

Johan De Muynck (69) is een voormalig bedrijfsleider in de energiehandel. Hij is getrouwd, fiere vader van drie prachtige dochters en gelukkige opa van drie schatten van kleinzoons. Zijn nieuwste roman, Herfst, vond zijn inspiratie hoofdzakelijk in talloze gesprekken met familie, vrienden en kennissen, die veelal plaatshadden in zijn vakantiehuis in Zuid-West-Frankrijk. Voorheen verschenen van dezelfde auteur eveneens Schaakmat!, De krullen van Leda en Ikari bij Boekscout.

Het was duidelijk dat Chantal hem niet onberoerd liet. Hij genoot elke seconde wanneer ze tegenover hem zat in het restaurant, elk woord dat ze sprak, elke glimlach die ze tentoon spreidde. En dan die knuffel, die net even iets te lang duurde om puur amicaal geïnterpreteerd te kunnen worden, de kus op zijn mond, niet op zijn wang, zoals de vorige keren, dat ze toeliet dat ook hij haar mocht omhelzen, nog langer dan de eerste knuffel, het handkusje, de evidentie waarmee zij het pact sloot om mekaar zo gauw weer terug te zien. Was zij de nieuwe accu in zijn leven? Hij rakelde met zijn handen door zijn haren, streek ze naar achteren. Hij voelde hoe hij met de dag kaler werd. Zijn indian summer was bladlozer dan hij ooit had gedacht. Zijn bladeren waren al voor een flink gedeelte naar beneden gedwarreld. En dan dat bierbuikje. En het zicht dat verminderde. Om nog maar van de rest te zwijgen. Hoe zou Chantal daartegen aan kijken. Zou ze daar geen oog voor hebben, het allemaal maar op de koop toe nemen? Zij was tenslotte een flink stuk jonger dan hij. Zij lette tenminste op haar gezondheid, op haar lichaam, op haar figuur, op haar eetgewoonten. Ze dronk blijkbaar alleen maar cola zero of thee. Hij had haar nog nooit een druppel alcohol zien consumeren. Zij was slank, zij was mooi, neen, zij was nog veel meer dan mooi, ze was de overtreffende trap, de superlatief: ze was attractief, dat was het, ze trok hem aan, als een magneet. Geen perfecte afmetingen, maar wel vooral dat ene dat hem aantrok, die fascinerende, doordringende blik die boekdelen sprak, die intelligente uitdrukking in haar ogen die haar aan hem kluisterde. Hij bewonderde de software van haar brein. Maar ook de hardware van haar lichaam liet hem niet onberoerd, zoveel was duidelijk.