Ophiocordyceps
Het enige gevonden dagboek over de ondergang van Jourlandia

Campania leeft, samen met haar vriendin Jade, het doodnormale leven in het Jourlandia koninkrijk. Tot ze er op een dag achter komt dat er verschillende inwoners zijn verdwenen. Samen met Jade gaat ze op onderzoek uit. Ze vinden de reden van de verdwijningen. Maar dat blijkt niet langer het grootste raadsel dat opgelost moet worden... Zullen ze nog op tijd zijn om iedereen te kunnen redden?

Meteen toen ik binnenkwam, stond ik op een tapijt. Het tapijt liep door tot de verhoging, langs het tapijt stonden er verschillende pilaren. Op die verhoging was natuurlijk de troon te vinden. De wand daarachter was helemaal van glas, dat zou normaal gesproken moeten zorgen voor het licht. Maar omdat het zo hard regende, waren alleen de grote lijnen van de kamer te zien.

Jade liep naar de troon en ik liep naar een van de pilaren. Het leek erop, alsof de pilaren afgewerkt waren met een soort touw in de vorm van klimop, ook zo kronkelig.

Ik liep naar de volgende pilaar, die was niet afgewerkt. Ik legde mijn hand op de egale steen. De ondergrond was licht vochtig en voornamelijk erg koud. Ik trok mijn hand terug en liep weer door naar de volgende. Deze had weer wel een versiersel, een soort menselijk standbeeld dat de pilaar omhelsde. Ik vroeg aan Jade waarom haar oorspronkelijke koningin zo inconsequent was. Mijn stem galmde door de ruimte. Het leek alsof iets erop reageerde, ik kan het niet anders uitleggen.

Jade stond ineens achter me, ze had geen idee waar ik het over had. Ik bracht haar naar de eerste pilaar met de rare kronkel afwerking, daarna naar de egale pilaar. En als laatste naar de pilaar met het rare standbeeld.

Jade trok aan mijn arm. En ik zette automatisch een paar stappen naar achteren. Ze haalde uit mijn tas een kaars en stak deze met een lucifer aan.

Het kleine vlammetje was niet genoeg om verder dan een meter voor ons uit te kunnen kijken. Ze hield de kaars omhoog en zette kleine stapjes in de richting van de pilaar. Ik keek mee over haar schouder naar het standbeeld.

Het standbeeld kreeg met ieder stapje steeds meer details. Tot we stopten en het nog net niet konden aanraken, wanneer we een arm uitstaken. Ze hield de kaars iets verder omhoog.