Flitsen van een leven

Een reis in de tijd, door een terugblik op een boeiend leven. Men krijgt als generatiegenoot de ene Aha-erlebnis na de andere. De jongere generatie zal verbaasd zijn hoe men zich vroeger, zonder de elektronische hulpmiddelen van nu, toch vermaakte. Hoe was het leven van een cadet? Wat is het volgende avontuur: een vaarpatrouille op de Marowijne rivier? Waarnemen in een door oorlogen verscheurd Beiroet? Een looppatrouille door het Surinaamse oerwoud? Hamsteren tijdens de Koude Oorlog? Vredesoperaties? Verhalen geschreven in een vlotte schrijfstijl en met een behoorlijke dosis humor, waardoor het biografische een bijzaak wordt.

"In 1947 ben ik geboren te Palembang. Ik repatrieer in 1950 met mijn ouders naar Nederland. In Den Haag volg ik mijn schoolopleiding en kom ik per toeval op de Koninklijke Militaire Academie. Als officier dien ik bij de Koninklijke Landmacht, vervul functies op internationale staven en word uitgezonden naar het Midden-Oosten, Bosnië en Kosovo. In 2003 word ik postactief en begin ik mijn avonturen op papier te zetten. Ik ben getrouwd, heb drie kinderen en woon in Duitsland."

Zonder dat we daarover hoefden te spreken wisten we allebei dat het die avond voor de laatste maal zou zijn dat we in het donker, zonder dat onze ouders daar ooit wat van gemerkt hebben, door de tuinen zouden sluipen. Het was een soort afscheidstournee van onze jeugdjaren want we waren beiden op weg naar de bovenbouw, ieder op zijn eigen school. Scholen die met elkaar gemeen hadden dat ze ons zoveel huiswerk mee gaven, dat de woorden ‘vrije tijd’ bijna als een utopie klonken. (...) We krijgen Turkse koffie aangeboden. De kinderen vragen naar mijn naam en noemen me ‘Pietèr’ en lachen en roepen ‘bonbon?’ Ik antwoord: ‘Tomorrow bonbon’. Dan een luide explosie, niet ver van ons vandaan, die tussen de huizen nagalmt. JCH kalmeert de vrouwen, de kinderen schieten de huizen binnen. We stappen in en rijden ‘rustig’ weg in de richting van de explosie, immers dat is onze taak; het melden van ieder incident met zo veel mogelijk relevante informatie. (...) De training in Skopje was voor nog niet opgeleidde augmentees en voor degenen die in Skopje zouden worden tewerkgesteld. Om het vochtverlies te compenseren hebben we deze dag afgesloten door met onze Vlaamse en Waalse vrienden een stevige pint te drinken en ons mentaal voorbereid op de verplaatsing naar Pristina de volgende morgen. In ieder geval hadden we de geruststellende gedachte dat wanneer het precair zou worden in Kosovo, België de beschikking had over een niet te onderschatten forcemultiplier, namelijk Jean-Claude van Damme. Alleen al het gerucht dat hij zou worden ingezet, zou voldoende blijken om de situatie in Kosovo in de hand te houden.