Welke verhalen vertellen mij wie ik geweest ben? De diagnose alzheimer heeft mij midscheeps getroffen en kantelde mijn wereld. Vóórdat mijn licht dooft wil ik nog eenmaal de betekenis van mijn bestaan doorgronden. Wie of wat heeft er nu echt toe gedaan? De liefde voor mijn vriend. De passie die we deelden voor dezelfde vrouw. Het verraad en de schuld. Het had een perfecte menage á trois kunnen zijn. Maar twijfelachtige conventies stellen grenzen aan het toelaatbare. Het gevaar voor de liefde was ikzelf. Ik heb haar ten onrechte als een bezit gezien. Nu besef ik dat het een vruchteloos verlangen was. Misschien waren mijn verhalen er alleen maar om te kunnen overleven in een onbegrijpelijk bestaan.
Voor meer informatie: https://roblupgens.auteursblog.nl/
In 1949 is hij geboren als jongste in een gezin van vijf kinderen en groeide op in Den Haag. Hij ging er naar de HBS en studeerde later filosofie in Utrecht. Zijn moeder had het kamp overleefd. Zijn vader vocht onder de geallieerden en overleefde de torpedo’s. Het spoor van het doorstane geweld woonde in hun relatie. Ze noemen de kinderen wel eens: ‘de tweede generatie oorlogsslachtoffers,’ maar zelf voelt hij dat niet zo. Iedere geschiedenis kent zijn eigen rijkdom die je in dank kunt aanvaarden.
De opbrengsten van het boek gaan naar de oorlogsslachtoffers in Oekraïne. Als u daaraan wilt bijdragen kunt u het boek rechtstreeks bestellen bij de schrijver door €23.99 over te maken op rekening NL43INGB0000937333 t.n.v. R.G.Lupgens.
De tijd; dat slimme fantastische idee waarmee we het verleden naar ons toe konden halen in seconden, minuten, jaren en eeuwen. Alsof het werkelijk bestond, nu op dit moment, gewoon door het een naam en een duur te geven. Met als toegift een fraai geschenk; “de tijd schonk ons de toekomst.” De tijd werd onze vriend die ons de ruimte gaf om morgen te ontdekken wat we vandaag nog niet konden verklaren. Hij bestond nog niet die toekomst, maar de tijd verzekerde ons dat hij komen zou. Uiteindelijk zou ze ons de onsterfelijkheid en de heerschappij over de goden schenken. Die duistere goden, die ons bestookten met de wispelturigheid van hun willekeur en ons vulden met wanhoop, twijfel en angst. Totdat we die willekeur zat waren en we zochten naar een manier om ons onsterfelijk te maken. Zoals de goden dus. De toekomst die de tijd ons geschonken had, zou ons in staat moeten stellen om de tijd zelf te overwinnen. Het was alleen een kwestie van afwachten en doorwerken. Dat lijkt misschien een mooi cadeau, maar dat is het niet. De tijd heeft ons geen enkele ruimte meer gelaten om aan iets anders te kunnen denken. Een religie is het geworden en een diepe hunkering naar een eeuwig leven. Het ultieme punt waar niets ons meer kan bedreigen. En zijn we dan gelukkig? Op ieder antwoord volgt een nieuwe vraag en een nieuw probleem. Zo houdt de tijd ons opnieuw in zijn greep en geeft ons een koekje van eigen deeg. Het zal ons nog lang heugen! Als de dood ons niet meer kan bedreigen, dan zal de verveling ons wellicht geselen totdat we zullen smeken om de dood. Is verveling soms iets anders dan tijd waaraan geen einde lijkt te komen?