Als de zon weer gaat schijnen
De kracht van vaderliefde

Damian is weduwnaar en vader van een zoontje van zes, Lukas. Hij is ook CEO van een groot bedrijf, waardoor hij veel minder tijd voor Lukas heeft als hij zou willen. Damian werkt veel en is niet met relaties bezig. Doordat de oude fabriek moet verdwijnen komt Damian in contact met een jonge, gescheiden vrouw die ook de nodige klappen van de zweep heeft gehad. Heel langzaam groeien ze naar elkaar toe, maar Damian kan de gedachte aan zijn overleden vrouw en het gevoel van verraad naar haar toe niet loslaten. En dan heeft hij ook nog de zorg voor Lukas. Is Damian in staat een nieuwe relatie op te bouwen en de zorg voor Lukas te dragen?

Hans Privée (1965) woont met zijn vrouw in Voorhout en is de trotse vader van twee volwassenen dochters. Hij is al 38 jaar als verpleegkundige werkzaam in de zorg. Hans heeft al veel meegemaakt in zijn werk en zocht goede vormen van ontspanning. Naast het sleutelen aan en het rijden met een oud legervoertuig uit 1942, zocht Hans nog een andere manier van ontspannen. Dat werd schrijven van verhalen. Hans beschikt over een goed gevoel voor humor en heeft een rijke fantasie wat in zijn verhalen tot uitdrukking komt.

“Je bent een mooi mens, Damian, met een hele mooie persoonlijkheid. Ik heb respect voor je hoe je met de hele situatie met je vrouw om bent gegaan, hoe je daar nog steeds heel respectvol mee bezig bent en hoe je er voor Lukas wilt zijn. Alleen …” Ze zweeg terwijl ze me aankeek.
“Alleen wat?” vroeg ik.
“Je zou jezelf wat meer ruimte moeten gunnen, je leven weer een beetje moeten oppakken. Rouwen is goed en ook zeker nodig, maar daar mag je niet in blijven hangen. Je moet een keer door.”
“Dat weet ik,” zei ik, “en daar ben ik ook mee bezig. Het is alleen verdomde moeilijk.”
“Dat snap ik,” zei ze zacht, “en je hoeft het ook niet alleen te doen. Het betekent niet dat, als je weer omgang met een vrouw krijgt, je Melissa besodemietert. Zo’n man ben je niet, en dat weet je zelf ook wel. Je moet alleen van dat idee af.”
Ik zuchtte eens diep. “Ik moet ook aan Lukas denken”, zei ik zacht.
“Ja,” zei ze, “dat klopt, en dat is tevens een heel goed excuus.”
Ik keek haar vragend aan.
“Een excuus? Waarvoor?”
Ze keek me zwijgend aan. “Ook dat weet je best”, zei ze. “Zullen we het contract gaan tekenen?”
“Nee,” zei ik, “eerst wil ik weten waarvoor Lukas een excuus zou zijn.”
Ze keek me weer even zwijgend aan. “Daar hebben we het van de week ook over gehad”, zei ze. “Het zou voor Lukas heel vervelend zijn als hij leuk contact zou krijgen met een vrouw die jij mee naar huis brengt en zich aan haar zou hechten. Als zij dan weer wegvalt, heeft hij weer een verlies te verwerken. Daar wil jij hem voor beschermen door niet eens een relatie aan te gaan, zodat hij ook niet gekwetst kan worden.”
Ik had haar zwijgend aangehoord en ik wist dat ze gelijk had.
“En die vrouw,” vroeg ik plots, “ben jij dat?” Haar hele houding veranderde op slag. Ze keek me indringend aan en nam in lichaamstaal afstand.