Samenvatting
Na vele omzwervingen overdenkt Ian Post zijn leven van de afgelopen maanden. De zoektocht naar zijn gezin is mislukt. De oorzaak van de enorme ramp die de wereld heeft getroffen zal hij nooit te weten komen. De eenzaamheid en uitzichtloosheid worden hem te veel. Control Alt Delete is een fictief verhaal dat begint met een eenvoudige internetstoring. De gevolgen van die storing zijn catastrofaal voor een groot deel van het leven op aarde. De lezer kan zich afvragen of dit verhaal wel zo fictief is.
Over de auteur
Jan Pott woont met zijn vrouw en twee dochters in Heinenoord, net onder de rook van Rotterdam. Behalve in zijn werk voor Sportfondsen zoekt Jan ook andere manieren om zijn creativiteit te uiten. Schrijven is er daar één van. Fotografie een ander. Control Alt Delete is zijn eerste verhaal dat als boek is uitgegeven.
Het boek zegt ook iets over de dingen waar Jan over nadenkt. Eén van die dingen is de digitalisering. We gaan er niet meer op uit om de wereld te ontdekken en ons te laten verrassen. We halen nu de wereld, virtueel, onze huiskamer binnen en worden nauwelijks nog verrast als we er op uit trekken.
Inkijk
Op de nagemaakte savanne zag ik drie van de ‘big five’ die, net als de andere dieren en vogels, lagen te verteren in hun opvallend moderne verblijven. De olifanten leken wel gemaakt van papier-maché, zo broos leek de dikke grijze huid om de uitstekende botten. Ik verbaasde mij daar meer om dan om de mensen die ik overal zag liggen. Blijkbaar was dat nu het ‘nieuwe normaal’ voor mij.
Het aquarium was erg veranderd sinds ik hier de laatste keer was geweest. Dat moet zo’n vijftien jaar geleden zijn geweest. Het leek nu een beetje op het Oceanium van Diergaarde Blijdorp. Daar kwam ik graag. Een tijdlang heb ik ook aan sportduiken gedaan. Samen met Marieke dook ik op het Great Barrier reef, in Egypte, rond Bonaire en andere tropische en minder tropische locaties.
Ik liep het donkere gebouw in, met in één hand het pistool en de andere een zaklamp. De ramen van de aquaria waren beslagen en het voelde vochtig binnen. Net als het zwembad op de bewuste maandag.
Er groeide alg op de binnenkant van de ruiten van de bassins. Algen zijn planten wist ik. Hierdoor kon ik slecht in de aquaria kijken. Bij een groot raam veegde ik met mijn mouw de condens van de ruit af. Met de zaklamp scheen ik door de algen heen in de tank en tuurde naar binnen. Bewoog daar iets? Ik deinsde even terug. Ik zocht een ander stukje van de ruit op met minder alg op het glas en keek weer de tank in.
Door een klein gaatje in het algengordijn zag ik opeens een zilveren flits door het licht van mijn zaklamp gaan. Ik wreef in mijn ogen. Dit kan toch niet? Was dit de schittering van mijn licht op het glas? Ik keek door het kleine, groen omringde, gaatje en scheen met mijn lamp door de algen heen. Plotseling, uit het niets, keek een groot donker oog mij door het glas aan.
Mijn adem stopte met wolkjes maken in de koude lucht.
