Antek's lair: De stille schreeuw

Na zijn lange zoektocht, de zoektocht van de schildpad en de haas komt Surion terug. Hij is op zoek naar een geest, een geest die vanuit elke hoek kan verschijnen om hem kwaad aan te doen. Zodoende leert hij meer over het Nakhal logo, zijn voor en nadelen. Leert hij meerdere volkeren kennen en krijgt hij er een extra kracht bij. Surion heeft het moeilijk met zijn recente benoemde titel, die hij gekregen heeft van de pilaren der creatie. Al bij al lukt het hem om "uit zijn as te reizen" en zichzelf voor te bereiden op de aan te komen evenementen, evenementen die zijn leven compleet zullen omdraaien.

Geboren en getogen in gent. Ik ben met kunst begonnen toen ik 18 was, ik ben toen gaan drummen. Jaren later had ik een band in elkaar gestoken, die band viel uit elkaar. We hebben gelukkig vijf liedjes, die slecht gemixed zijn, kunnen opnemen. Sindsdien heb ik mij ontfermd over mijn eerste boek. Het symbool van hoe ver je alleen geraakt, het is niet af. Maar dat komt wel ooit. Het is gepubliceerd. Ik heb jarenlang moeten vechten tegen mijn ziekte, de ziekte van bechterew. Heb een auto ongeluk overleefd dat mij bijna mijn been kostte en ben geobsedeerd door kunst sinds klein af aan. Zeker de muziek. Mijn hart is gebroken geweest, ik ben verraden, gevallen maar altijd weer opgestaan. Met geheven hoofd heb ik geloofd in mij, in mijn boek, in mijn leven, mijn droom.

Musack, de eeuwenoude ondergrondse waterstad, draaide op een technologie die ze eeuwen geleden hadden uitgevonden, eeuwen voor hún tijd. Maar de stad was aan het uitsterven. Door de jaren heen waren ze de kennis kwijtgeraakt om die technologie te onderhouden. In Musack draaide de hoge technologie, maar niemand wist hoe of waarom. Er waren sommigen, de slimste van de Gaïus, die de vitale functies van de stad in stand hielden. Het witte gat boven de stad zorgde voor zonlicht, door het op te zuigen van de andere kant, een zwart gat. Wij kwamen aan via de hoofdingang. “Wat een pracht van een stad.” “En je hebt er het beste nog niet van gezien,” zei Aaksi. “De Gaïus zijn meesters in het symbolisme. Ze staan erom bekend dat elk deel van de stad uitgerekend is tot in de kleinste details. Het Nakhal-symbool is het meest verspreid. Kijk daar is het: een schild met een phoenix erin. Ooit deed er een verhaal de ronde dat het symbool de bijna perfecte mix was tussen leven en dood. Er werd verteld dat het ooit, in de toekomst het leven zou schenken aan een draak. Een levensechte, immense phoenix. De Gaïus wachten die tijd af, om de lang vergeten kennis die hun voorvaderen opgesloten hadden binnenin het ei, weer aan het daglicht te brengen. Ik heb er wat onderzoek naar gedaan en het schijnt dat dit symbool de perfectie zelf betekent, zowel wiskundig als symbolisch. Want, als puntje bij paaltje komt, is het leven niet meer dan vallen en opstaan.” “Ik geloof hier geen bal van. Al die gelukbrengertjes. Dat is allemaal tijdverspilling als je het mij vraagt. Niets of niemand kan je redden, behalve jijzelf. Iedereen heeft zijn eigen lot in handen,” zei Camthalion. “Daar ben ik het niet mee eens,” bracht ik ertegenin. “We hebben niet alles onder controle in het leven. Het is niet eerlijk om te zeggen dat als iemand in de problemen zit, dat het enkel zijn eigen fout is. Ik ben het eens met Aaksi, ik vind dit een mooie manier om het leven te omschrijven.