Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
Dit verhaal gaat over Eva, een meisje van bijna negentien. Eva maakt de scheiding van haar ouders mee wanneer ze nog maar een klein meisje is. Dat is in het begin erg nieuw en spannend. Maar al snel blijkt ze verder te moeten opgroeien in een groot, nieuw samengesteld gezin waar ze zelf een beetje in verdrinkt. Gelukkig heeft haar vader haar leren zwemmen. Toch zijn er nog heel wat obstakels die ze moet overwinnen. Zal ze hierin slagen?
Over de auteur
An Haesen woont met haar gezin in Hasselt, België. Ze houdt van lezen, tekenen, op vakantie gaan en schrijven. Als kind verslond ze al boeken en schreef ze gedichtjes. Als moeder van drie las ze haar kinderen elke avond verhaaltjes voor en verzon ze er ook zelf. Ze is al jaren leerkracht in een basisschool, maar stiekem wou ze ook altijd al schrijver worden. Nu is het er dan eindelijk van gekomen. Opeens was de tijd er rijp voor en raakte het verhaal dat al zo lang in de la lag af.
“Ik vind die sweaters lelijk,” zei Eva’s moeder meteen nadat de tante weer vertrokken was.
Eva antwoordde niet. Wat kon ze zeggen? Zij vond de sweaters wel mooi.
“Ga je die echt aandoen?” vroeg haar moeder.
Eva haalde haar schouders op. Zo weinig mogelijk zeggen was meestal het best.
“Geef antwoord!” riep haar moeder.
“Eh, weet ik niet,” mompelde Eva.
“En die horloge die je daar aan je arm hebt, waar heb je die vandaan?” Haar moeder leek haar geduld te verliezen. Dit ging de foute kant uit!
“Zelf gekocht,” antwoordde Eva stilletjes.
“Uitdoen die prul!” brulde haar moeder.
Yep, ze werd dus weer uitzinnig! Had ze wel verwacht. Geen enkele aanpak kon dit voorkomen. Dat wist Eva al langer dan vandaag.
“Waarom?” vroeg Eva.
Eva wist dat ze haar moeder door deze vraag te stellen nog meer op stang zou jagen. Maar het was nu toch al verloren. En ze was ondertussen al lang niet meer op haar mondje gevallen.
Jo stormde op Eva af en wilde haar arm beetnemen, maar Eva was net dat tikkeltje sneller. Ze kende het spelletje ondertussen. Ze zette een stap opzij en haar moeder wankelde. Eva draaide zich om en liep zo snel ze kon naar haar kamer. Haastig deed ze het horloge af en stak het in haar tas. Hijgend stond haar moeder enkele seconden later aan haar slaapkamerdeur.
“Waar is dat ding?” snauwde ze. De woorden kwamen vlijmscherp uit haar mond en haar ogen spuwden vuur.
“Ik breng het wel terug naar de winkel,” zei Eva onbewogen.
“Het is je geraden!” riep haar moeder.
“Ik wil dat ding hier nooit meer zien!” Ze draaide zich om en liep weg.
Eva zuchtte, draaide met haar ogen en liet zich op haar bed vallen.
Het gevaar was geweken. Voor even. En gaan terugbrengen? Ze zou er zelfs niet over nadenken!
An, een krachtig en ontroerend boek. Ik heb het in 1 ruk uitgelezen. Bij het laatste blad een krop in de keel. Sterke, afgemeten schrijfstijl. Duidelijk autobiografisch. Proficiat hoe jij een trauma van je af hebt geschreven (hoop ik toch). Niet gemakkelijk maar toch gedaan. Proficiat. Het vraagt moed.
Ik wens je nog veel geluk toe in het leven. Moet lukken met zo'n vent.
Ik zou je dit niet kunnen nadoen.
