Schijn (hardcover)
Wat niet is en nooit is geweest

Wanneer een jonge vrouw doodgeschoten wordt teruggevonden in de tuin van een villa aan de kust, zit het onderzoeksteam aanvankelijk met de handen in het haar. Er komt niet onmiddellijk veel schot in de zaak. Veel verdachten, maar harde bewijzen en een moordwapen ontbreken. Een onwaarschijnlijk cleane moord? Of is er meer aan de hand? Frustratie neemt de bovenhand tot het moordwapen plots op een verrassende plaats opduikt en een onbekende vrouw wel heel vaak in de buurt blijkt te zijn geweest. Niemand kent haar. Wie is ze en wat heeft ze met de moord te maken? En vooral, wáár is ze? Het team gaat koortsachtig op zoek. Het lijkt er echter op dat er nóg een onbekende is, die achter de schermen aan de touwtjes trekt.

Steven Margot woont met zijn vrouw en twee tienerdochters in het West-Vlaamse Oostnieuwkerke. Op jonge leeftijd begon hij al met het schrijven van korte verhalen en probeerde die zo spannend mogelijk te maken. Zijn hele volwassen leven heeft hij thrillers verslonden. Het idee voor deze plot liet hem niet los en de borrelende fantasie heeft uiteindelijk in dit debuut geresulteerd. Dat naast schrijven gitaarspelen een andere hobby van hem is, blijkt uit de bezigheden van het hoofdpersonage.

Ze lag niet helemaal op haar rug, zoals hij daarnet had gedacht. Haar bovenlichaam lag enigszins gedraaid. Ze lag met haar romp op haar zij, bijna op haar buik. Haar ogen waren open. Niet helemaal opengesperd zoals je soms in televisieseries zag, maar toch ver genoeg om van het geheel een bijzonder akelige compositie te maken. Precies in het midden van haar voorhoofd, net tussen haar ogen en exact boven de brug van haar neus, zag hij het kogelgat. Een dikke baan van bloed liep van uit het gat dwars over haar voorhoofd naar beneden. De aarde eronder zag er vochtig uit. Haar mond was dicht en haar lippen hadden geen kleur meer.
Hij wankelde achteruit en viel net niet op zijn kont in het gras. Hij mompelde klanken, maar kon zich later niet meer herinneren wat hij gezegd zou kunnen hebben.
Wat moest hij doen?
‘De hulpdiensten bellen, dwaas.’
Hij hoorde het zeggen. Echt horen. Alsof iemand naast hem stond en in zijn oor sprak.
Een lichaam dat in shock gaat, beschermt de geest. Misschien zorgde zijn onderbewustzijn ervoor dat hij ondanks de enorme mentale stress toch nog functioneel kon handelen.
Door hem netjes te zeggen wat hij moest doen? Doe niet onnozel.
Hij sloeg met een halve vuist op zijn slaap. En nog eens. En nog eens.
‘Neem je gsm en bel een ambulance.’
De instructie klonk dwingend en hij gehoorzaamde. Hij hoorde zichzelf zwaar ademen. Met verbazend vaste hand toetste hij 112 in en luisterde hijgend.