Gestolen baby

- Aangrijpend, gruwelijk en hartverscheurend -

Toen de verpleegkundige terugkwam van het wegbrengen van een document naar haar collega en ze heel even gekletst had met haar, zag ze dat het bedje van Charlotta leeg was. Wat raar, dacht ze. Haar vader heeft haar zojuist terug gebracht en nu weer uit haar bedje gehaald? Ze liep meteen naar de kamer van Sylvia en zag dat ze sliep. Charlotta was niet bij haar. Ze voelde lichte paniek opkomen. Hoe kon dat nu? Ze liep weer snel terug om te checken of de bedjes misschien verwisseld waren. Nee, dat was niet het geval. Ze kreeg het steeds warmer. Ze verwittigde haar collega dat ze even weg moest en vroeg of zij haar dienst voor even wilde overnemen. Ze zou zo weer terug zijn. Ze zei erbij: ‘Omdat ik een baby mis.’ Haar collega vertrok van gezicht: ‘Nee … echt… nee joh dat kan niet!’ Maar de verpleegkundige was al weg. Ze ging naar de hoofdverpleegkundige. Deze zat net in haar kamertje achter de computer haar e-mails te beantwoorden. Toen de verpleegkundige haar in korte, maar paniekerige bewoordingen op de hoogte stelde, reageerde ze rustig en professioneel.
‘Er zal vast een reden voor zijn. We gaan het samen even controleren.’
Onderweg vertelde de verpleegkundige wat er in de afgelopen minuten gebeurd was. Ze had niks geks gezien. Toen ze beiden hadden vastgesteld dat Charlotta niet op de babyafdeling was liepen ze naar de kamer van mevrouw Kosters.
De hoofdverpleegkundige legde haar hand op Sylvia’s arm.
‘Mevrouw Kosters, hallo… mevrouw Kosters, bent u wakker?’ Sylvia opende haar ogen.
’Ja hoor’, zei ze nog slaperig.
‘We hebben misschien een vreemde vraag, maar weet u waar Charlotta is?’
‘Ja hoor’, zei Sylvia weer. ‘Mijn man heeft haar meegenomen naar de babyafdeling. Maar hoe bedoelt u?’
Ze keek op haar horloge.
‘Dat is al meer dan een kwartier geleden, denk ik.’
‘Oké mevrouw Kosters’, dan weten we genoeg. Dan kijken we op de babyafdeling.’
Met lood in de schoenen gingen de verpleegkundigen de kamer uit. Wat moesten ze nu?